Νομικά Τετράδια

Τα δυό σπουργίτια Αφήσανε το στέκι στη βεράντα.

Δεν του άρεσε να μιλάει. Στις επαφές του αρκούνταν σε μονολεκτικές απαντήσεις και σε κάποιες.. χειρονομίες.

Ημουν   19   ετών και ενώ φοιτούσα στην Νομική Αθηνών έψαχνα να βρώ εργασία για τα έξοδά μου. Ετσι –μέσω των ΜΙΚΡΩΝ ΑΓΓΕΛΙΩΝ-   γνώρισα.... τον κο Ευάγγελο ,βιομήχανο στο χώρο της νηματουργίας.

Εχω ακούσει, χωρίς να ξέρω την πατρότητα της φράσης,   ότι ΠΑΤΡΙΔΑ είναι τα ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ μας. Εκεί στα παιδικά μας χρόνια που η ΜΑΓΕΙΑ με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ήταν αγκαλιασμένες και μας ταξίδευαν.. μέσα απ΄τα παιχνίδια ,τα παραμύθια και κυρίως την υπέροχη   παιδική φαντασία μας.. Ποτέ ξανά δεν μπορείς να ζήσεις αυτόν τον μαγικό ρεαλισμό της ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ. Οσοι έχουμε διαβάσει τον μεγάλο ΜΑΡΚΕΣ ...ναι κάποιες στιγμές μας ταξίδεψε με τα κείμενα του στην χώρα αυτή ξανά   ..χωρίς όμως ποτέ να νοιώσουμε την απόλυτη εκείνη γλύκα   της παιδικής ονειροπόλησης. Εκεί λοιπόν θέλουμε να ξαναγυρίσουμε ..σε όλη μας τη ζωή .. Ό,τι κάνουμε και ό,τι παλεύουμε να κάνουμε ..θαρρείς και είναι μια προσπάθεια   να γυρίσουμε εκεί.. Ποτέ δεν γυρνάμε όμως ..δεν υπάρχει ΙΘΑΚΗ στο ταξίδι αυτό   του γυρισμού.. Αλλού μας πάει κάθε φορά του ταξίδι της ζωής και μένουμε..να   ψάχνουμε   απ΄τα νέα λιμάνια που φθάνουμε κάθε φορά   στη ζωή μας ..το μονοπάτι

Εκείνη τη χρονιά   της δεκαετίας του 60 τα βακούφια τα πήραμε εμείς. Να μαζέψουμε όλες τις ελιές της εκκλησίας και να κρατήσουμε το μισό λάδι. Κάθε χρόνο τα μάζευε   μια οικογένεια. Φέτος ήταν η σειρά μας. Ομως στην οικογένεια είχαμε μείνει μόνο εγώ και η μάνα.   Ολοι οι άλλοι φευγάτοι σε δουλειές μακριά απ΄το χωριό. Ξεκινάγαμε εγώ με τη μάνα χαράματα πρίν χαράξει   ο ήλιος στον ορίζοντα και αρχίζαμε το μάζεμα. Ατέλειωτο   . Ολες οι ραχούλες ,τα χωράφια και   λιβάδια της εκκλησιαστικής γής , όπου υπήρχε ελιά, δέν έμεινε σπιθαμή γής που να μήν την   περάσαμε .  Σκυμένες  ολημερίς στο χώμα να μαζεύουμε τον καρπό. Δεν αφήσαμε αμάζευτες ούτε τις χαμάδες αυτές που ηταν ηδη πεσμένες . Άπειρες οι ελιές που μάζεψαν εκείνα τα παιδικά χεράκια δίπλα απ΄τη μάνα   που ήταν πάντα   αγέλαστη και ...   πικραμένη. Μούμεινε ακόμη   με ίδια γεύση .. η πίκρα της μάνας και της ...άγουρης ελιάς που την είχαμε προσφάι   

Μπήκε στο   σωστό   λεωφορείο   από τύχη, Αυτό   που πήγαινε στο FONTAINEBLEAU {!!???]

ΦΩΤΟ  https://www.ianos.gr/ Πως γίνεται και μερικοί άνθρωποι νοιώθουν ότι πρέπει να φορτώνονται εκτός απ΄τον εαυτό τους και .... άλλους ,συγγενείς,φίλους κλπ Οταν λέω  «φορτώνονται»  εννοώ ότι νοιώθουν ότι υποχρεούνται να  τους φτιάξουν τη ζωή , να τους βοηθήσουν με  οποιοδήποτε δικό τους κόστος ,να τους «σώσουν» από κακές συνήθειες, να τους εξασφαλίσουν από κακοτοπιές  κοκ Αυτό το  «ρούχο»   πότε φοριέται –ΔΕΝ ΞΈΡΩ-  και   μετά.... άντε να το βγάλεις ... γίνεται ένα με το δέρμα του  ..άτυχου που το φόρεσε.

Πόσο επίπονο και δύσκολο είναι   να βγείς από   μια κατάσταση και να μπείς σε   μιά άλλη.. δηλαδή ουσιαστικά να δείς τα κακά που σου φέρνει μια κατάσταση και να πας   σε μιά άλλη πιό καλή για σένα...

Εκεί   στις σταγόνες της βροχής,   στην άκρη του δρόμο υ γελούσες κι ομόρφυνες.     Η   ζωή ήταν   γλυκειά κι ωραία.