Νομικά Τετράδια

   μετά τη βροχή στο Παγκράτι στους δρόμους τους νωπούς  θα περπατώ   με  νεραντζιές  να στάζουν  τ΄αποβρόχι, με πολυκατοικίες  γέρικες,   βαριές απ΄των κατοίκων τους τα πάθη,  να στέκουν   αμίλητες στο πέρασμα του χρόνου. Πόσο  Μ΄αρέσουν οι παλιές οι γειτονιές,  με ιστορία,  που τρυφερά κρατούν τα μυστικά μας. Αγουρα κι αφιλόξενα  τα νέα σπίτια  δεν ξέρουν απ΄ανθρώπων θλίψη.

  Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ   Τέλη της δεκαετίας του 1960  και αρχές της εφηβείας μου. Στο μονοθέσιο δημοτικό της επαρχίας ήλθε ένας δάσκαλος  με κιτρινοκόκκινα μαλιά,ψηλός και άσχημος σαν τον   TRUMP . Κοιλαράς και κακομούτσουνος.  Είχε μια πανέμορφη γυναίκα και δύο παιδιά.  Πολλές φορές με φώναζε να κάνω   babysitting , εννοείται χωρίς αμοιβή ,άντε με κανένα σοκολατάκι. Αυτό το τέρας λοιπόν   , επειδή τότε δεν είχα -ούτε και οι συμμαθητές/τριες- την δυνατότητα να καταλάβω  το ποιόν του, ακόμη και σήμερα το σκέφτομαι .. πόσα από τα παιδιά εκείνου του σχολείου έχει χαρακώσει ψυχικά. Μας μισούσε με κάθε τρόπο και το έδειχνε …επιπλέον ήταν και ενώπιον όλων των παιδιών εφαψίας και παιδόφιλος. Ακόμη θυμάμαι την Αντιγόνη-έχω αλλάξει τα ονόματα τα ευνόητους λόγους- να την στριμώχνει και να της πιέζει το κορμάκι της με το δικό του τερατώδες σώμα  στον τοίχο η στο θρανίο... δήθεν για να την μαλώσει για κάποιο μάθημα… Θυμάμαι την χοντρόφατσά του αναψοκοκκινισμένη …και τότε μέσα στην παιδική αφέλεια νόμιζα/μ

Η ΑΝΗΦΟΡΑ Δέκα χρόνια ανέβαινα την ανηφόρα δίπλα από τον Ευαγγελισμό. Το πεζοδρόμιο μεγάλο χορταστικό με μεγάλα δένδρα,μπορεί να υπήρχαν από τον πόλεμο ακόμη, όπως τα  είχα δεί μια φωτογραφία της εποχής. Είχε ο δρόμος κλαίουσες και έκλεινε η φυλλωσιά τους το δρόμο μου και πολλές φορές έπεφταν στο πρόσωπο και το κεφάλι μου και έπρεπε να λοξοδρομήσω για να τις αποφύγω. Με ενοχλούσαν . Πάντα σκεφτόμουν και στο ανέβασμα και στο κατέβασμα. Οι σκέψεις στο ανέβασμα βαριές, αγχωμένες, σκοτεινές , στο κατέβασμα σαν να είχαν ξεφουσκώσει και είχαν γίνει πιο ανάλαφρες. Πρόσωπα πολλά   θυμάμαι και έζησα στο χώρο εκείνο της ομαδικής θεραπείας. Τα έζησα τα πρόσωπα διότι οι εκφράσεις τους και οι γκριμάτσες τους,   αποτυπώματα των συναισθημάτων τους,   προεκτείνονταν και στο δικό μου πρόσωπο και αισθανόμουν ότι ένοιωθα ό,τι ένοιωθαν. Τόσα πολλά συναισθήματα και πρόσωπα στοιβαγμένα μέσα σε ένα δωμάτιο ,να πηγαίνουν και να έρχονται όλα αυτά χρόνια. Όμως όλα ξεφτίζουν και τελ

Τελευταία όλο σε κηδείες πάω. Πρόσωπα ξαφνιασμένα ,φοβισμένα , αμήχανα. Ολοι καλοσυνάτοι ,ευγενικοί μπροστά στο μεγάλο Θηρίο του θανάτου. Τους κοιτάω και σκέφτομαι ένας ένας ξεχωριστά ένας ολόκληρος κόσμος όμως.. και     ένα τίποτα. Πολλές συζητήσεις για την καύση   η   την ταφή. Επικρατεί ακόμη η ταφή μη πάμε κόντρα σε.. θεική βούληση. Και αφού γίνει   το σερβίρισμα του καφέ και φύγουμε λίγο από την μυρωδιά του θανάτου αρχίζουν   πάλι να επικρατούν τα καθημερινά της ζωής, τα πεζά. Εκεί συναντάς   ανθρώπους που έχεις να τους δείς   τριάντα χρόνια ,δεν τους γνωρίζεις, δεν σε γνωρίζουν και σκέφτεσαι ..άρα γεράσαμε .. γίναμε αγνώριστοι. Ενας τόσο μάταιος κύκλος ζωής και θανάτου,χωρίς σκοπό   και χωρίς απαντοχή….

O πατέρας μου φανατικός με το Γέρο.  Κληρονόμησε το συναίσθημα στον Ανδρέα σε τέτοιο βαθμό που   του συγχωρούσε και την απιστία με την Λιάνη, αυτός χριστιανός της «ΖΩΗΣ». Η απάντηση σε προβοκάτσια για το θέμα ήταν   «μα παιδί μου δεν τον φρόντιζε η Μαργαρίτα ενώ αυτό το κορίτσι τον προσέχει».  Μετά την μεταπολίτευση είχε αλληλογραφία με τον Γεώργιο Μαύρο, με γράμματα που πύκνωναν στις εκλογές και χωρίς να μάθω ποτέ τι έγραφαν , αν και μπήκα στον πειρασμό να παραβιάσω   το απόρρητο . Όμως όταν ο Παπαδόπουλος «χάρισε» τα δάνεια έριξε και ένα τσάμικο απ΄τη χαρά του γιατί ξελάσπωσε. Ως εκεί τίποτα άλλο από πολιτική.  Μούμεινε βέβαια και η προειδοποίησή του όταν το 74 οργανώθηκα στην ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ   «εσύ δεν ξέρεις τι είναι ο καπετάν Γιώτης», καθότι κοντοχωριανοί. Τον Νοέμβρη του 73 μαθήτρια στο   ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ   στην Ακαδημίας, με καθηγητές αστέρια   , τον Πατάκη, μεγάλο εκδότη σήμερα, τον Λυρίτη , τον Αγκαβανάκη κλπ. Είμαστε μια παρέα παιδιών σε ετοιμασία