Νομικά Τετράδια

Ηταν ο φόβος και ο τρόμος όλων μας. Τρίτη γυμνασίου σε εξατάξιο γυμνάσιο   ΘΗΛΕΩΝ. Προλυκειακοί καιροί.   Και να πείς ότι έκανε και μάθημα …..σοβαρό [ σοβαρά μόνο τα πανελληνίων τότε]!

Κορόιδευε ο ποιητής,   η πως   ξεγελάστηκε   κι αυτός.

Το λεωφορείο αγκομαχούσε στην ανηφόρα. Αφηνε πίσω του   σύννεφα σκόνης ,   και βρώμας από το καύσιμο.

   Πονούσε στο στήθος   πρώτα,     και σε ολο της το κορμί οπως τον κοίταζε. Χαμένες ζωές ,χωρίς χαρές και απαντοχή.

Μετά από 40 χρόνια γύρισε πίσω.  Ειχε φύγει παιδάκι,

    Δεν ήξερα ουτε εγώ,  [απλώς το υποψιαζόμουν] , οτι κινούμασταν μαζί,  εγώ και εκείνη. Την έσερνα   χρόνια πολλά,    μαζί μου,   στην ταλαιπωρία των αντιδικιών , και των ακροατηρίων.... Δεν μίλαγε , κάθονταν δίπλα μου,  σιωπηλή,  και περίμενε...

Ειναι γλυκό το βράδυ τούτο, σχεδόν ερωτικό. Σαν αεράκι δροσερό  ερχονται,  τα   βράδυα  εκείνα τα φοιτητικά. Εκεί  πλανιέσαι  γύρω από την Σόλωνος. Νομική σχολή   του 1974.

Θάλασσα ο κάμπος Ετσι φαίνεται με τα σπαρτά, Έτοιμα να δώσουν το καρπό τους,

Ηταν ελληνίδα στην καταγωγή, οπως λένε οι ιστορικοί. Σκληρή και δόλια οπως Ο γιός της ο  πασάς Αλής.

Την έβλεπα εκεί στην κορυφή του λόφου Τη μεγάλη πέτρα, Γκρίζα , αμετακίνητη.

Περπάταγαν μαζι, Εκείνη μίκραινε το βήμα, Και το μικρό της   το ανοιγε, Να βρούν τον ίδιο βηματισμό.

Το   έβλεπε συνέχεια στον ύπνο της, Εκείνο το βεραντάκι, Στον ακάλυπτο χωρίς καθόλου θέα,

Πόσο ζεστασιά νοιώθεις όταν περπατάς μέσα στο σκοτάδι και βλέπεις φωτεινά

Κάθονται ήσυχα,  πεθαίνουν αθόρυβα τα έρημα σπίτια.