Νομικά Τετράδια

Οταν    απόγευμα ακούω    τη καμπάνα , πάντα   γλυκαίνει    η ψυχή μου. Θυμάμαι τον ήχο,

Θα μπορούσα τώρα  να πώ ότι έζησα τη ζωή μιας άλλης. Αλλα ηθελα και άλλα έκανα.

Αντάρα σκέπασε   τα   βουνά   γύρω απ' το χωριό. Βράδυαζε. Η βροχή   ολο και δυνάμωνε. Ορεινή Θεσσαλία 1963.   Μαζεύτηκαν γύρω από τη φωτιά   που σιγόσβηνε  γιατί  τα ξύλα τέλειωναν.    Τ α τέσσερα μικρά  κούρνιασαν δίπλα της   να πάρουν λίγη ζέστη από το κορμί της, απ' τ' άγγιγμα της.

“………..Και το γνέψιμο στη Μάνα?      Γιατί της κουνάω τώρα το χέρι αφού χρόνο με το χρόνο ζούσα μαζί   της σε μια σχέση αδιάκοπης εχθρότητας?        Η μάνα μου ηταν   ματαιόδοξη, ελεγκτική,   παρεμβατική, καχύποπτη, μοχθηρή, τρομερά ισχυρογνώμων και με μιά αβυσσαλέα άγνοια [έξυπνη   ομως –αυτό ακομα και εγώ το   έβλεπα] . Ποτέ ουτε μια φορά δεν θυμάμαι να ζήσαμε οι δυό μας μια στιγμή ζεστασιάς. Ουτε   μια φορά δεν ένιωσα περήφανος για κείνην…”  

Στις   σκοτεινές γωνίες  της ψυχής σου, εκεί   φωλιάζουν , ο φόβος και   ο πόνος, για να γεννήσουν  ανθρωπιά , αγάπη και ελπίδα.

Αναρωτιέμαι   πολλές φορές πως μερικοί άνθρωποι φτιάχνουν   κάτι   διανοητικές και συναισθηματικές κατασκευές, εντελώς εξωπραγματικές   ,βολεύονται μ΄αυτές και δεν θέλουν   με τίποτα να δούν την αλήθεια τους.

Ακούστηκε τελευταία     οτι τρελλάθηκε. Δεν βγαίνει από το σπίτι και δεν θέλει κανένα .   Χόντρυνε και δεν μετακινείται   εύκολα. Απόρησε ,  ρώτησε γιατί. Ηταν τόσο όμορφη και άξια είπε. Είναι κρίμα πως κατάντησε έτσι.

Θα μας ακολουθούν πάντα. Δεν μπορούμε να φύγουμε απ΄ οσα ζήσαμε.

Ειχαν έλθει στο χωριό από πολύ μακριά,λέγανε οτι ηταν από ένα ακριτικό νησί του Αιγαίου. Αλλα ήθη και συμπεριφορές, ξένες για τους ντόπιους.

Ας αγαπήσουμε λίγο τα γεράματα, τις ρυτίδες   , τα σκεβρωμένα   κορμιά.

Η ΖΩΗ Μη σκέπτεσαι μη, Ουτε να αναπνέεις, Θόρυβο κάνουν και τα δυό, Και   εύκολα   την τρομάζουν.