Καμπάνα

Οταν  απόγευμα ακούω  τη καμπάνα ,

πάντα  γλυκαίνει  η ψυχή μου.

Θυμάμαι τον ήχο,
αδύναμο  και καρτερικό,

 μιας αλλης εκκλησίας,

πολύ μικρής κ’  ασήμαντης

αυτής των παιδικών μου  χρόνων .

Τότε που  προσμονή και ελπίδα είχαμε,

σαν τάχα,
 κάτι καλύτερο  και αληθινό,

σημαίνει η καμπάνα.

Όνειρα ομως ηταν

 παιδικά ,

που φύγαν με τα χρόνια.

ΜΝ