ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

O πατέρας μου φανατικός με το Γέρο.

 Κληρονόμησε το συναίσθημα στον Ανδρέα σε τέτοιο βαθμό που  του συγχωρούσε και την απιστία με την Λιάνη, αυτός χριστιανός της «ΖΩΗΣ».

Η απάντηση σε προβοκάτσια για το θέμα ήταν  «μα παιδί μου δεν τον φρόντιζε η Μαργαρίτα ενώ αυτό το κορίτσι τον προσέχει». 

Μετά την μεταπολίτευση είχε αλληλογραφία με τον Γεώργιο Μαύρο, με γράμματα που πύκνωναν στις εκλογές και χωρίς να μάθω ποτέ τι έγραφαν , αν και μπήκα στον πειρασμό να παραβιάσω  το απόρρητο .

Όμως όταν ο Παπαδόπουλος «χάρισε» τα δάνεια έριξε και ένα τσάμικο απ΄τη χαρά του γιατί ξελάσπωσε. Ως εκεί τίποτα άλλο από πολιτική.

 Μούμεινε βέβαια και η προειδοποίησή του όταν το 74 οργανώθηκα στην ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ  «εσύ δεν ξέρεις τι είναι ο καπετάν Γιώτης», καθότι κοντοχωριανοί.

Τον Νοέμβρη του 73 μαθήτρια στο  ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ  στην Ακαδημίας, με καθηγητές αστέρια  , τον Πατάκη, μεγάλο εκδότη σήμερα, τον Λυρίτη , τον Αγκαβανάκη κλπ.

Είμαστε μια παρέα παιδιών σε ετοιμασία για εισαγωγικές στην Νομική.

Παρέα  ανομοιογενής  αφού ήταν μέσα η Μαρία η Μαντζουράνη , ο Γιώργος ο Μπένος, ο Γιάννης ο Βασιλάκης, ο Ακης ο Κανελλόπουλος  κλπ

Εγώ δεν καταλάβαινα τι ακριβώς γινόταν διότι, πρίν πάω εκείνη την ημέρα στο φροντιστήριο , άκουγα τον Παπαχρήστο και την Δαμανάκη με εκείνες τις φωνές πολλές φορές τρεμάμενες, όμως δεν είχα γύρω μου τα αντίστοιχα αντανακλαστικά για την κατάσταση με αποτέλεσμα να αισθάνομαι ότι υπήρχαν δύο διαφορετικοί κόσμοι. 

Αυτός του πολυτεχνείου και αυτός της καθημερινότητας της δικής μου στην οποία κανένας δεν ασχολιόταν με τα πολιτικά.

Η πρώτη μου βελωνιά για πολιτική συνειδητοποίηση ήλθε απ΄την Μαρία.

Κατά την διάρκεια της έκθεσης ο Λυρίτης τη ρώτησε «τι κάνει ο αδελφός σου?» και η Μαρία αφού τον κοίταξε από τα μεγάλα μυωπικά γυαλιά της με ψιλοειρωνικό και συνωμοτικό ύφος του απάντησε «που να ξέρω  δεν τον βλέπουμε πια….».

Ο αδελφός της τότε  κρυβόταν.

Μετά απ΄αυτή της την απάντηση μου άρεσε να κάνω παρέα μαζί της διότι ήταν διαφορετική από μένα και ήξερε περισσότερα πράγματα από μένα.

Όμως και εκείνη αποζητούσε την παρέα μου για δικούς της λόγους  και έτσι κολλητέψαμε,μέχρι που έφυγε.

Μετά το μάθημα αποφασίσαμε  και πήγαμε  βόλτα στο πολυτεχνείο, ανακατευτήκαμε με τον κόσμο ,  παιδιά  χωρίς να μιλάμε μόνο να βλέπουμε και να ακούμε.

Αυτό ήταν όλο κι όλο το δικό μου πολυτεχνείο.

Τις επόμενες μέρες που αγρίεψαν τα πράγματα το φροντιστήριο νομίζω δεν έκανε μαθήματα και έτσι δεν ήμασταν στο κέντρο το βράδυ των γεγονότων.

Είναι πολλά τα 45 χρόνια που πέρασαν , αλλά και πολλοί  οι άνθρωποι που δεν  ανταποκρίθηκαν  στην αξία που νόμιζε ο κόσμος ότι είχαν,  επειδή ήταν μέσα στο πολυτεχνείο. Όμως  πάντα θα υπάρχουν και  φωτεινοί άνθρωποι.Ευτυχώς.

Σήμερα έβλεπα την Μέλπω Λεκατσά στην Ερτ και πόσο μου άρεσε . Η ομορφιά  και η δύναμη της ψυχής της γέμισε την οθόνη  όταν περιέγραφε  τη ζωή της στην φυλακή ,  21 χρονών τότε.