στη Μαρία

Τη φίλη μου τη Μαρία την γνώρισα στο φροντιστήριο  ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ στην Ακαδημίας. Μας έκανε λατινικά ο γνωστός πλέον εκδότης ΠΑΤΑΚΗΣ  που είναι φιλόλογος και τότε επιτυχημένος φροντιστής. Γνωριζόμαστε δηλαδή από 17 χρονών παιδιά …μέχρι που πέθανε. Εφυγε για πάντα και εντελώς ξαφνικά από καρκίνο.

Ηταν τσούχτρα δεν άφηνε τίποτε όρθιο από την αμφισβήτηση και την κριτική . ήταν έξυπνη όμως και είχε μία πρωτόγονη καλοσύνη και επιλεκτική. Δεν άντεχε τους χαζούς τους ειρωνευόταν. Ηταν και σκληρή.  Εμένα όμως μου άρεσε διότι είχε γνησιότητα και με στήριζε . την αισθανόμουν πιο δυνατή από μένα και σίγουρα με μεγαλύτερη κοινωνική δύναμη αφού η οικογένεια της ήταν σε ανώτερη τάξη από την δική μου.

Όμως αυτές οι ταξικές διαφορές όταν είσαι νέος υπερσκελίζονται διότι άλλα πράγματα υπερισχύουν. Ζήσαμε μαζί πολλά και παράλληλα , σπουδές ,δεσμούς, χωρισμούς , πολιτικά ,γάμους ,παδιά , δικηγορία κλπ

Είχαμε και αντιπαλότητα και τσακωμούς και μάλιστα κάποτε με εκνεύρισε τόσο πολύ που έσβησα από το κινητό μου το τηλέφωνό της.

Με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι δαγκώσαμε τις ουρές μας και τώρα πρέπει να ξαναβρεθούμε και να φιλιώσουμε.

Μεγάλη και βαθειά φιλία διότι έχουν περάσει κοντά είκοσι χρόνια που την έχασα και όμως την θυμάμαι πάντα και μου λείπει .  αυτή η ευχέρεια  να είναι πάντα εκεί στο τηλέφωνο και να με ακούει να παραπονιέμαι και να της λέω τα προβλήματά μου …αλλά και να μου λέει τα πικάντικα δικά της ..

Τι κρίμα που την έχασα την φίλη μου έτσι ξαφνικά και δεν έζησε να είμαστε παρέα και στις μεγάλες και δύσκολες ηλικίες …