ΣΙΜΟΝ

Ηλθε αυτές τις μέρες πάλι στην επιφάνεια της δημοσιότητας αυτή η σημαντική  γυναίκα. 
Γράφτηκαν  πολλά .

Ολα επαινετικά για την άξια  και επιφανή αυτή εβραιογαλλίδα.

Όλα αφορούσαν την κοινωνική δράση της .. τα "εξω" της 
 το πιο εσώτερο που γράφτηκε γι΄αυτήν ήταν το νούμερο που είχε στο Αουσβιτς και...
 ότι ήταν από τους ελάχιστους επιζήσαντες από τις 76.000 εβραίους που έδωσε η κυβέρνηση Βισί στους ναζί.

Έτοιμους καταγεγραμμένους μην… τους ξεφύγει κάνενας!

 Τίποτα δεν βρήκα να διαβάσω για το  πως η  γυναίκα αυτή  ξαναγύρισε στην ζωή μετά την φρίκη του θανάτου που ζούσε καθημερινά ως παιδί στα στρατόπεδα του  Αουσβιτς και του Μπιρκενάου.

Κανένας δεν έγραψε τίποτα για τα ανείπωτα και ανεπούλωτα τραύματα που κουβαλούσε κάτω απ΄τα πολιτειακά αξιώματα που υπηρετούσε. 
Λες και τα πολιτειακά παράσημα έχουν μεγαλύτερη αξία από τον αγώνα ζωής  και τα τραύματα που της άφησαν τα ναζιστικά στρατόπεδα.

Πρό καιρού έτυχε και διάβασα το βραβευμένο βιβλίο της συγκρατουμένης της Βέιγ ,της ΜΑΡΣΕΛΙΝ ΛΟΡΙΝΤΑΝ   από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ με τίτλο «ΚΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΕΣ».

Η συγγραφέας, προσωπική φίλη της Βέιγ, έγραψε για το δικό της δράμα στο Αουσβιτς  και στο Μπιρκενάου  αλλά κυρίως για  όσα αντιμετώπισαν αυτοί οι λίγο εβραίοι όταν ξαναγύρισαν στην ζωή.

Οταν επέστρεψαν στο Παρίσι με ένα τραίνο από το στρατόπεδο του Αουσβιτς , τους εγκατέστησαν σε ένα ξενοδοχείο,  μέχρι να βρούν επανασύνδεση με συγγενικά τους πρόσωπα.

Αυτή λοιπόν η μεγάλη γυναίκα  -όπως εξιστορεί  η συγγραφέας -δεν ξεπέρασε ποτέ όσα έζησε εκεί. 
Την κυνηγούσαν πάντα και παντού .

Και βέβαια όχι μόνο αυτή . 
Ας μη ξεχνάμε τον ΠΡΙΜΟ ΛΕΒΙ που δεν άντεξε και το 1987 έπεσε απ΄τον τρίτο όροφο στο σπίτι του στο Τορίνο.

Μάζευαν οι κρατούμενοι  των στρατοπέδων με αγωνία ό,τι τους τύχαινε ..λέει ο ΛΕΒΙ ..μια κλωστούλα, ένα κουταλάκι ..μια κόρα ψωμάκι ,  οτιδήποτε θα τους χρησίμευε.   
Τα έκρυβαν  στα κουρέλια που φορούσαν ,  γιατί αλλιώς θα τους εκτελούσαν.

Με τα πραγματάκια αυτά που έκρυβαν απ΄τους φύλακες ,  ένοιωθαν ότι κέρδιζαν ένα πόντο ζωής ακόμη .......βλέποντας τα φουγάρα απ΄τα κρεματόρια να δουλεύουν ασταμάτητα και μη μπορώντας να αναπνεύσουν απ΄τη μυρωδιά της  καμένης σάρκας …

Η συγγραφέας  λοιπόν μετά την επάνοδό τους στο Παρίσι έβγαινε για πολλές δεκαετίες  με την Βέιγ και άλλους επιζήσαντες μια φορά το μήνα. Δειπνούσαν όλοι μαζί.   Εβλεπε  στις εξόδους τους αυτές  η συγγραφέας ,  την μικρή Σιμόν των στρατοπέδων   να ξεπηδάει μέσα από την επιφανή πολιτικό   εκεί στα παρισινά ρεστοράν ... και με την ίδια αγωνία των στρατοπέδων να «παίρνει κουταλάκια απ΄τα εστιατόρια και τις καφετέριες να τα χώνει κρυφά μέσα στην τσάντα της..κουταλάκια άνευ αξίας για να μη αναγκασθεί να πιεί την απαίσια σούπα του ΜΠΙΡΚΕΝΑΟΥ με τη γλώσσα».

Βλέποντας τις φωτογραφίες της  επιφανούς και  σημαντικής ΣΙΜΟΝ ΒΕΙΛ  σε όλα τα μέσα   αυτές τις μέρες ..μια γλυκύτατη ηλικιωμένη γυναίκα .. εμένα μου έβγαζε μεγαλύτερη τρυφερότητα και συμπόνοια ..  αυτό το μικρό κοριτσάκι των στρατοπέδων που την ακολουθούσε παντού ..βουβό ..τρομαγμένο γιατί ζούσε ακόμη στο Μπιρκενάου ...να προσπαθεί  απεγνωσμένα  να εξασφαλίσει  "ζωή"..  με τα κρυμμένα  κουταλάκια στην τσάντα της κυρίας Σιμόν …