Ο φόβος

Ηταν βράδυ πλέον ..παντού σκοτάδι ..ρεύμα ηλεκτρικό δεν είχε το χωριό τότε.

Ολοι είχαν μαζευτεί  στο σπίτι του θείου δίπλα …..εκεί πέθαινε ο παππούς.

Αγριος, ορεσίβιος, θεόρατος και απόμακρος για τα παιδικά μου μάτια.

Ό πατέρας μου μπήκε στο σπίτι  ξαφνικα, πήγε και άναψε το καντηλάκι στο εικονοστάσι με ένα βλέμα φοβισμένο. Είχε έλθει τόσο  κοντά ο θάνατος και τον φοβήθηκε.

Εμένα δεν με ακούμπησε καθόλου ο θάνατος του παππού ..μου ήταν αδιάφορος .καμμία σύνδεση δεν είχα μαζί του.

Όμως μολονότι πέρασαν τόσες δεκαετίες εκείνο ο φοβισμένο απ΄το άγγιγμα του θανάτου βλέμμα του πατέρα μου ακόμη μ΄ακολουθεί.

Το φέρνω  ..έρχεται ..δεν ξέρω ακριβώς πως… όμως τα φοβισμένα μάτια του πατέρα μου τα νοιώθω πολλές φορές ότι είναι δίπλα μου…όταν  και μένα με κοντοζυγώνει η ιδέα του τέλους, του θανάτου.

Παράξενο ….. ο θάνατος  του  παππού  εκεί δίπλα  …κι αδιαφορούσα

και μόνο ο φόβος του θανάτου στα μάτια του πατέρα μου μ΄ακολουθεί ακόμη.