Νομικά Τετράδια

Κουκλόσπιτα και Νόρες Υψενικές ένα γύρω μας και ..μέσα μας. Πόσο αέρινη και πραγματική η Αμαλία Μουτούση στην παράσταση. Δεν το είχα δεί άλλη φορά σε θέατρο το έργο. Αφορμή για σκέψεις πολλές... και δύσκολες   ..είναι το έργο. Πόσα πράγματα που γίνονται μεταξύ μας τα ονομάζομε ..αγάπη ... ενώ δεν έχουν καμμία σχέση   με την έννοια αυτή. Οπως ακριβώς το .. τόσο φαινομενικά αγαπημένο ζευγάρι στο έργο του Ιψεν. Σχέσεις χρηστικές, ύπουλα καταπιεστικές ,υστερόβουλες   είναι ο μέσος όρος   της κοινής ζωής των περισσότερων ζευγαριών. Ζευγάρια   που ζούν μια ζωή σε ψεύτικες σχέσεις γιατί δεν αντέχουν καμμία σεισμική δόνηση στο ..κουκλόσπιτό τους ..που είναι ...χάρτινο. Σύζυγοι   μέσα σε ρόλους .... σαν στενά κουστούμια ..που αν κάνουν έστω και μια κίνηση παραπάνω το κουστούμι ..θα σκιστεί ...και ξέχειλα θα βγούν στην επιφάνεια ..τα εσώτερα.. Εκείνος .....ο Τόρβαλντ .. πιό ψεύτικος και   εντελώς   παραδομένος στο ρόλο του..καμμία ρωγμή για να μπεί λ

φωτο http://www.lifo.gr/ Στη Σπύρου Μερκούρη απόγευμα Ιούνη , απίστευτο μποτιλιάρισμα μέχρι τον Προφήτη Ηλία. Χαζεύω το άλσος, το κόσμο στο δρόμο και ...τα μπαλκόνια στις πολυκατοικίες... Αυτές οι πολυκατοικίες του Παγκρατιού ..έχουν κάτι το ξεχωριστό ..χτισμενές το 50 και το 60 , στέκουν λαβωμένες οι περισσότερες απ΄το χρόνο ..χωρίς κανένα συμμάζεμα στην όψη , σα ρυτιδιασμένες και γερασμένες γυναίκες Ενας γέροντας στον πρώτο όροφο ,  σε βεραντάκι δύο μέτρων πάει περαδώθε με το Πί ... τρεμάμενος , γιατί μάλλον.. έτσι τούπε ο γιατρός.. Κάποτε και ο γέροντας και το βεραντάκι του, είχαν ζωή , νιότη . τώρα γέρασαν και πεθαίνουν μαζί ... Στο Παγκράτι πρωτοπήγα το 1974 ..έμενε η φίλη μου η Αντα ... ήταν όμορφο τότε. τώρα όλα παλιά και γερικά μου φαίνονται. Αυτό το απόγευμα σαν .... να αγκομαχάει η ζωή, γερασμενη , στην ανηφορίτσα του Προφήτη Ηλία. 3 Ιουνίου  2016 Top of Form Bottom of Form

Οπως με βρήκε το κόκκινο στη πλατεία Βάθης πηγαίνοντας   πρός   Κάνιγγος σταμάτησα και στο ανοικτό παράθυρο πλησίασε τρεμάμενο ένα χέρι ,μαύρο από την βρωμιά..   το οποίο κατέληγε σέ ένα σώμα και πρόσωπο που κάποτε πρέπει να ήταν..γυναίκα. Τι να δώσεις   σ΄αυτό το πλάσμα   που κάποτε ήταν άνθρωπος και τώρα ..δεν είχε απομείνει.... τίποτα ..   μου φαινόταν ειρωνεία , κοροιδία το ευρώ της ζητιανιάς.. Δεν μπορώ να κρυφτώ ..δεν μπορώ να μήν ομολογήσω ..πόσο ανακουφίσθηκα όταν άναψε το πράσινο και έφυγα..δεν άντεχα να την βλέπω ..μ ακολουθεί ακόμη εκείνο το πλάσμα ..μολονότι πέρασαν τρείς μέρες..   και πόσα   άλλα τέτοια πλάσματα περιφέρονται στα αζήτητα..