ΜΟΝΗ

ΦΩΤΟhttp://es.123rf.com/clipart-vectorizado/anciano_baston.html

Ηλιόλουστο  παγερό απόγευμα του Νοέμβρη 2016 στο πρόχειρο υπόστεγο του αεδρομίου Νάξου.. που κάνει χρέη αιθουσας αφίξεων-αναχωρήσεων..Επιστρέφω Αθήνα..

  όλοι σε αναμονή  με τις κάρτες επιβίβασης ανα χείρας. 

Στην αίθουσα τελευταία μπαίνει μια γριά   πάνω από 80 ..
με καλοκαρινά σαντάλια και σοσόνια  μέχρι το γόνατο,   

με μάλλινη χροντρή φούστα και από πάνω πέντε-εξι πλεκτές  ζακέτες  η μία πάνω στην άλλη ..σαν κρεμμύδι... διαφόρων χρωμάτων /αποχρώσεων και  ... με χοντρό μάλλινο ..γαλάζιο ...παιδικό σκούφο στο κεφάλι.

Μια χροντρή κρεατοελιά  κρεμόταν στην μύτη της..

 και   τα  φτηνά γυαλιά ηλίου  που φορούσε

 μάλλον τα είχε διακοσμητικά...

αφού κοίταζε επίμονα και ερευνητικά μόνο πάνω απ΄αυτά..

 που ακουμπούσαν άχρηστα πάνω στη μύτη .

   Είχε  μία μόνιμη  έκφραση η γκριμάτσα  αηδίας και σιχαμάρας στο πρόσωπο όπως κοίταζε ένα-ένα γύρω ανθρώπους και πράγματα και... έσερνε και μια τσάντα με ροδάκια.

Κάθισε και άρχισε  να μουρμουρίζει στην αρχή και μετά να μιλάει σαν να είχε δίπλα της κάποιον συνομιλητή με τον οποίο είχε κανονική κουβέντα. Με τα χέρια έκανε και χειρονομίες σαν κάτι να έδειχνε στον αόρατο συνομιλητή της.

Διαφωνούσε ,συμφωνούσε και κάπου-κάπου σιωπούσε σαν κάποιος να της μιλούσε και αυτή να τον άκουγε..

Ακολούθησε την γραμμή των επιβατών και ανέβηκε κι αυτή στο αεροπλάνο.

 Ήλθε η ανακοίνωση για τα κινητά και τότε η αεροσυνοδός βρήκε το μπελά της αφού η γριά κάθε δύο λεπτά έβγαζε και ένα διαφορετικό κινητό και ζητούσε την βοήθειά της για να το κλείσει/απενεργοποιήσει.

Τρία παρακαλώ τα κινητά.

Ηταν στην ίδια σειρά με μένα και έκοβα κίνηση με ανάμεικτα συναισθήματα αλλά κυρίως με απορία πως κυκλοφορεί μόνη της και απροστάτευτη.

Την έχασα εκεί στην έξοδο για τους ιμάντες  και μου έμεινε η απορία  τι απέγινε ,υπήρχε κανένας να την μαζέψει  και να την προστατέψει εδώ στην  μεγάλη πόλη.