ΕΞΟΔΟΣ 25

Εκεί που περίμενα στην έξοδο 25  δίπλα μου μια γλυκύτατη ηλικιωμένη κυρία μου χαμογέλασε. Της χαμογέλασα και εγώ και έτσι απλά ξεκινήσαμε μια κουβέντα που κράτησε μία ώρα αφού είχε καθυστέρηση το αεροπλάνο. Εβραία από τα Γιάννενα που ζούσε στην Αθήνα  κοντά στα 90. Πήγαινε  στα Γιάννενα για να παραβρεθεί σε τιμητική εκδήλωση κάποιου συγγενούς. Μού ελεγε ότι έχασε στα στρατόπεδα  80 συγγενείς. Ντράπηκα ..δεν τη ρώτησα αν ήταν επιζήσασα η ίδια. Ετσι μου φάνηκε. Ήταν ευτυχής που ζούσε και ταξίδευε και αυτό φαινόταν από την πρώτη ματιά.

Δεν μπορούσε να περπατήσει εύκολα ,κινιόταν σε αναπηρικό καροτσάκι.

Ηλθαν και τη χαιρέτησαν και άλλοι Εβραίοι  ,άλλοι από Αμερική  και άλλοι από την Ιερουσαλήμ.  Μιλούσαν σχεδόν όλοι ελληνικά.

Ολοι μιλούσαν για τους χαμένους δικούς τους στα στρατόπεδα , έλεγαν τα ονόματά τους και τους απογόνους τους για να εντοπίσουν συγγένειες και γνωριμίες.

Τί άνθρωποι αυτοί οι Εβραίοι .....ανοιχτές πληγές όλοι τους.... σκεφτόμουν.

Η καλή κυρία κάθε τόσο γύριζε και μου έλεγε να μην ματιάσουμε  την Ελλάδα μας , δεν έχουμε βομβιστές ... όπως στην Ιερουσαλήμ  που ζούσαν πολλοί δικοί της.

Φύγαμε όλοι από την έξοδο 25  και σκορπίσαμε μέσα στη μέρα και στη ματαιότητα.

 Μούρχεται η σκέψη ότι όλο αυτό ανούσιο στροβίλισμα της ζωής σταματάει κάτι τέτοιες στιγμές στο πουθενά    ..εκεί που οι άνθρωποι ανεξήγητα ανταλλάσουν συμπάθεια και γνωριμία.