Το εκκλησάκι

Τό είδε εκεί στην κορυφή  του  λόφου ,μικρό πέτρινο και ασπρισμένο άτσαλα.

Μικρά καντηλάκια ,φτηνές εικόνες. 
Δεν είχε παπά. Λειτουργούσε μόνο για τις ανάγκες των κατοίκων στο εργατοχώρι του Μποδοσάκη. 
Μεταλλεία Ερμιόνης.

Γύρω  απλωμένα σχοίνα και χαρουπόδεντρα και πουρνάρια.

Ανέβαιναν με τα πόδια από το χωριό όλα τα παιδιά με το δάσκαλο και τον παπά, για τον εκκλησιασμό.

Ηταν όμορφο εκκλησάκι, μόνο του ,  έρημο,  που όμως είχε την χαρά να βλέπει κάθε τόσο τα παιδάκια γύρω του.

Τόσο μικρό που  αυτά δεν χώραγαν μέσα και απλώνονταν στην αυλή.

Ερχονταν και ξανάρχονταν στην μνήμη της το εκκλησάκι. 
Και  στον ύπνο της.

Τι να απέγινε αφού το εργατοχώρι άδειασε. Τα μεταλλεία εκλεισαν .

Δεν ξαναχάρηκε τις φωνές και τα γέλια των παιδιών.

Έμεινε μόνο εκεί ανάμεσα στα σχοίνα  .. να περιμένει .. το τίποτα ..το τέλος

Και όπως άνοιξε τα μάτια της είδε ότι και πάλι στο όνειρο ήταν.

Πότε θα πάω να το δώ σκέφθηκε ,γιατί στον ύπνο μου με γυρεύει.