O ακάλυπτος

Στο νότιο σημείο της πολυκατοικίας που μένω υπάρχει μια μεγάλη έκταση με δένδρα,γκαζόν,λουλούδια,αυλές και διαδρόμους διότι εκεί απλώνονται οι ακάλυπτοι χώροι όλων των γειτονικών κτισμάτων .

Εκεί λοιπόν στον χώρο αυτό υποχρεωτικά λόγω της αναγκαστικής γειτονίας των ακαλύπτων  αποκαλύπτεται νύχτα και μέρα όλη η ανθρωπογεωγραφία της Γλυφάδας ,στο κεντρικό της σημείο ,όχι στον  εφοπλιστικό νότο της.

Σπίτια νεόκτιστα  που στεγάζουν και γραφεία επιχειρήσεων ,με υπερβολή σε όλα  τους , που μαρτυρούν νεοαποκτηθέν άκοπο χρήμα ,   μέτρια κτίσματα που μαρτυρούν  την αγωνία και κόπο  του μέσου έλληνα που αντιμετωπίζει το κτίσμα και ως εξασφάλιση γειρατιών και τέλος κάτι παλιές ισόγειες μονοκατοικίες του 1960 και ίσως και πιό παλιές ,  που ξέμειναν με τους γέρους κατοίκους τους  από τότε που στην Γλυφάδα τα σπίτια ήταν  τόσο λίγα που το καθένα είχε μια ξεχωριστή οντότητα .

Βλέπεις λοιπόν σ΄αυτόν - τον κοινό τελικώς -  ακάλυπτο  να παίζονται απίθανα πράγματα , φωναχτούς αγγλικούς υπερατλαντικούς διαλόγους  των επιχειρηματιών , φιλιππινέζικα αγγλικά  από το οικόσιτο προσωπικό και ...στην άκρη από την μονοκατοικία του 1960 τον κύρ Γιάννη, συνταξιούχο ναυτικό,   ετών ...  80 φεύγα , να βγαίνει με το σώβρακο στον ακάλυπτο  και να φωνάζει στην κυρά Ελένη  διάφορα μπινελίκια  -σε καθαρά λιμανίσια ελληνικά-   διότι   ..δεν του κάνει τα γεμιστά  με λιγότερο ..λάδι.

Εκεί λοιπόν που διαβάζεις και ηρεμείς στην βεράντα σου στον άκάλυπτο  έρχεται στιγμή που  όλο αυτό το σκηνικό  σου λέει μάζευτα και μέσα  για να ησυχάσεις..