Η Ασχήμια της Αθήνας

φωτό   www.iefimerida.gr

Με πιάνει η ψυχή μου ,  όσες φορές χρειάσθηκε,     τα τελευταία χρόνια να βρεθώ στα παλιά μου λημέρια, Μπενάκη,Φειδίου,Θεμιστοκλέους κλπ

Ρήμαξαν τα πάντα, ασχήμηναν τα πάντα.

 Κλειστά μαγαζιά,ταγγιές γραφιτάδων παντού σαν μουντζούρες ,βρωμιά, εγκατάλειψη,  άστεγοι που ψάχνουν τους κάδους .. και ετοιμάζουν τα στρωσίδια τους στις άκρες των στοών και των πεζοδρομίων για να περάσουν το βράδυ..

Πούναι εκείνες οι ωραίες εποχές που δεν υπήρχε γωνιά στην περιοχή αυτή ..

 χωρίς στεγάζει και μία μικροεπιχείρηση.. η μια μεγάλη μονάδα..

Θυμάμαι εκεί στο έμπα της Μπενάκη από την Σταδίου, τα χρόνια που το πρωτοδικείο στεγαζόταν στο κτίριο της Ομόνοιας  αλλά και για πολλά χρόνια μετά, ...υπήρχε κατάστημα που πουλούσε κορδόνια παπουτσιών και βερνίκια και στεγαζόταν σε ένα παράθυρο  που έβγαζε μέσα σε μια εσοχή ενός κτιρίου...

Ισόγεια,ημιυπόγεια και όροφοι έσφυζαν από ζωή και συναλλαγές ...

Τι να πώ δε για την Σανταρόζα ,την Σταδίου ,την Σοφοκλέους, και όλα τα δρομάκια που ξεκινούν  από Πανεπιστημίου, διασχίζουν  την Ακαδημίας  και φθάνουν  στα Εξάρχεια η στην Αλεξάνδρας... δεν υπήρχε τίποτα άδειο η κλειστό...

Σήμερα νομίζεις ότι είσαι αλλού και όχι στα ίδιους δρόμους.... που περπάταγες τότε..

Πόσο άλλαξαν οι καιροί στο χειρότερο ... για την Αθήνα που ήξερα και έζησα ...

κάποιος θα μου πεί ότι ίσως αυτή είναι μια μεταβατική περίοδος σε όλα τα επίπεδα 

και ίσως να βγεί απ΄όλο αυτό το θλιβερό σκηνικό ..μία άλλη Αθήνα.. 

την οποία  δεν μπορούμε να  φαντασθούμε τώρα .. που  κλαίμε απλώς πάνω στα  ερείπιά της..

Μπορεί....ποιός  ξέρει ...ίσως να είναι έτσι ..

Ομως αυτό δεν αναιρεί το  τώρα ... 
και αυτό είναι πράγματι κάτι που μας πνίγει ..
όσους ζήσαμε μιά άλλη Αθήνα στο κέντρο ..
σαν φοιτητές   και σαν εργαζόμενοι...

Μόνο που.... μέσα σ΄αυτή την ασχήμια ..... πολλές φορές στάθηκα και θαύμασα μερικές ζωγραφιές ..σαν αυτό το παιδικό κοιμισμένο προσωπάκι  .. ...

που με την αθωότητά του σου λέει ότι υπάρχει  πάντα ελπίς.