πέθανε..λίγο

Οταν ο πατέρας μου εμφάνισε υψηλό ζαχαροδιαβήτη πάθαινε και κρίσεις υπογλυκαιμίας σοβαρές από την κακή ρύθμιση της ινσουλίνης του.

Αυτό είχε κάνει τη μάνα μου υπερπροστατευτική και αγχώδη με την κατάστασή του.

Αποτέλεσμα αυτού ήταν συχνά-πυκνά  να του λέει πολλά ψέμματα για να μήν τον 

ταράζει με την καθημερινότητα και τα απρόβλεπτα ,κυρίως τα δυσάρεστα.

Ο πατέρας μου εναπόθεσε πλήρως την ζωή του στα χέρια της και  τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του  η μάνα μου έβγαλε   επάνω του   και  όλα  τα  γυναικεία και συζυγικά της απωθημένα.

Ακόμη και στα φαγητά που του έφτιαχνε άλλα του μαγείρευε και αλλιώς του τα παρουσίαζε . 

Εκείνος άβουλος πλέον  ήταν απόλυτα πειθήνιος και δεν  της έφερνε καμμία αντίρρηση .

Ενδεικτικό της απόλυτης κυριαρχίας πάνω του είναι δύο περιστατικά. 

Το πρώτο στην πλατεία που πέρναγαν, πρίν φύγει, τα απογεύματά τους,  δύο κυρίες απ΄το ΚΑΠΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ, μόλις είδαν τον πατέρα μου άρχισαν να του μιλάνε γλυκά και να λένε στη μάνα του τι καλός άνθρωπος είναι. 

Η απάντησή της ήταν κοφτή και αγενής  «εγώ τον έκανα έτσι».

 Οπου φύγει-φύγει οι καλές κυρίες. 

Το άλλο και χειρότερο ήταν με το θάνατο της αδελφής του στο χωριό.

Επεσε το τηλεφώνημα κατά τις 9 το βράδυ από τη νύφη της θανούσας για να τους πεί για την κηδεία και τα υπόλοιπα. 

Στο τηλέφωνο η μάνα μου απαντούσε με μισόλογα και ο πατέρας μου παραδίπλα κοίταζε απορημένος γιατί άκουσε  ότι τηλεφωνούσαν απ΄το χωριό.

Ο διάλογος που ακολούθησε έχει ως εξής: 

πατέρας : τί ήθελε η Βαγγελιώ [νύφη της αδελφής του]

Μάνα :τίποτε μωρέ ..αρρώστησε λίγο η Κατίνα..

Πατέρας :δηλαδή τι αρρώστησε ..τι έπαθε ...που είναι ..στο νοσοκομείο?

Μάνα: ..όχι κοιμήσου τώρα ..η Κατίνα πέθανε λίγο.

Ακουσε βέβαια λίγα γαλλικά απ΄τον πατέρα μου στην περίπτωση αυτή.