H μπλέ ποδιά

Θυμάμαι  τους πάνδημους  πανηγυρισμούς  όταν  καταργήθηκε η   μπλέ ποδιά για τις μαθήτριες.

Βέβαια τότε μπαίναμε  σε περίοδο οικονομικής ευημερίας  και για τον λόγο ίσως αυτό  δεν σκέφθηκε κανένας να σχολιάσει  το μεγάλο κενό που άφηνε η κατάργησή της.

Δεν  υπερασπίσθηκε κανένας  την ποδίτσα.

Καταδικάσθηκε και καταργήθηκε χωρίς “απολογία”.

Εστω και καθυστερημένα όμως ας πούμε και δυό λόγια  για την δικαίωσή της και το ρόλο της.

Το ρουχαλάκι λοιπόν   αυτό έκρυψε για δεκαετίες μεγάλες  κοινωνικές πληγές μας και προστάτεψε πολλές παιδικές ψυχές.

Στο δημόσιο σχολείο πήγαιναν τόσα κορίτσια που δεν είχαν δεύτερο ρούχο να βάλουν   και η   ποδιά τους βοηθούσε κοινωνικά να μην αισθάνονται , τουλάχιστον στο χώρο του σχολείου, την μεγάλη τους οικονομική ανέχεια.

Η ποδίτσα δημιουργούσε  μία φαινομενική ισότητα σ΄αυτην την δύσκολη ηλικία της νεότητας.

Βοήθησε τόσα κορίτσια που δεν είχαν χρήματα για ρούχα να μήν ξεκινούν για το σχολείο στην δύσκολη ηλικία της εφηβείας με την σκέψη δεν έχω  φουστάνι να βάλω , είναι παλιό  δεν είναι ωραίο κλπ.

Τουλάχιστον αυτή η φτιαχτή και επιβεβλημένη ομοιότητα  της “μπλέ ποδιάς”  ήταν μια κοινή  αφετηρία που ελευθέρωνε τα κορίτσια των φτωχών οικογενειών  από τα πρώτα συμπλέγματα κοινωνικής κατωτερότητας και τα άφηνε να ξεχωρίζουν με την αξία τους σαν μαθήτριες.

Είχε αποφευχθεί ένας αρνητικός ψυχολογικός  παράγοντας για την σχολική απόδοσή τους και την κοινωνική ένταξή τους.

Τελείωσα  εξατάξιο γυμνάσιο με μπλέ ποδιά.

Δεν με πρόλαβε η κατάργηση διότι τελείωσα ακριβώς πάνω στην μεταπολίτευση.

Κρίνοντας εκ των υστέρων τα πράγματα σκέφτομαι  ότι στάθηκα τυχερή  εγώ και πολλές συμμαθήτριές μου   που δεν αντιμετωπίσαμε  τότε  ...και το πρόβλημα του τι θα φορέσουμε στο σχολείο.

Η μπλέ ποδιά μας έδωσε την δυνατότητα  να  ξεκινήσουμε όλες, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης ,  τουλάχιστον  στις σχολικές αίθουσες,  με τα  ίδια ..ενδυματολογικά  προσόντα .