ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ

Μόλις εφθασα στο αεροδρόμιο  , στο Ηράκλειο,  δεν είχα κουράγιο για λεωφορείο .

Ενα ταξάκι και στην πλατεία.

Καθαρό και περιποιημένο το κρητικό ταξί. Δεν σιχαίνεσαι να ακουμπάς όπως τα αθηναϊκά.

Στο ραδιόφωνο, μέχρι να φθάσω ξενοδοχείο ,δηλαδή απόσταση 20 λεπτών το πολυ, ακούω όλες τις κρητικές ειδήσεις.

 Ο εκφωνητής έχει σαν θέμα κύριο στο δελτίο την δραματική αύξηση -λέει- στο Ηράκλειο της παιδικής ψυχικής ασθένειας.
Επαιρνε συνέντευξη μάλιστα από κάποιον άγνωστο σε μένα κ. Μπίτσιο ψυχίατρο που είναι διευθυντής της ψυχιατριακης κλινικής του νοσοκομείου Ηρακλείου.

Πραγματικά ο άνθρωπος αυτός επιβεβαίωσε -πιστεύω με το επιστημονικό κύρος του- ότι αυτό που λέγεται από πολλούς ότι η κρίση δήθεν δεν αυξάνει την ψυχική νοσηρόητα  είναι μια ΜΠΟΥΡΔΑ ΜΕΓΑΛΗ.
Είναι δυνατόν ένα παιδί η έφηβος να βιώνει μέσα στο σπίτι του ανεργία και ανέχεια και να μένει αμέτοχο ψυχικά.

Αν προσθέσουμε στα δύο αυτά και το γεγονός ότι και οι γονείς που μαστιγώνονται από τις δύο αυτές κατάρες ούτε τα κότσια ούτε και την βοήθεια έχουν από πουθενά να τα βγάλουν πέρα , το αποτέλεσμα είναι να ρωτάς ποιός θα βοηθήσει ποιόν τα παιδιά τους γονείς η οι γονείς τα παιδιά.

Κανένας κανένα είναι η απάντηση διότι στα σπίτια αυτά η δυστυχία κάνει φτερά και πετάει πέρα δώθε και σκεπάζει τους πάντες.

Δυστυχώς .

 Ας σωθούν τουλάχιστον τα παιδιά. Ας υπάρξουν κάποιες πρωτοβουλίες να γίνει μια στήριξη στα παιδιά που βιώνουν άσχημα λόγω της κρίσης στην οικογένειά τους.
ΜΑΡΙΑ ΝΤΟΥΜΑ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ