Τα δάκρυα

Περπατούσε και έκλαιγε,ψιχάλιζε, δάκρυα και βροχή ένα ,κυλούσαν στο πρόσωπο.

Δεν έβλεπε καλά μπροστά της, στον ίδιο δρόμο,  τον ήξερε τόσα χρόνια  και αυτός την ήξερε, την περίμενε κάθε μέρα να περάσει. Γνωρίζονταν καλά ,και την είχε δεί και χαρούμενη, πολλές φορές.

Όμως εκεί σε μια κούρμπα του την ξεγέλασε. Δεν πίστευε μέχρι που έπεσε ότι ο δρόμος της την πρόδωσε.

Το πόδι της τσάκισε σαν κλαρί, το κόκκαλο σχεδόν βγήκε έξω από το δέρμα εκεί χαμηλά στην κνήμη.

Δεν κατάλαβε για πότε τα δάκρυα έγιναν πόνος , τόσο μεγάλος που δεν είχε πλέον κουράγιο για δάκρυα. Έπρεπε να αντέξει τον πόνο ,κάποια στιγμή ένοιωσε ότι έφευγε γιατί θόλωσαν όλα ,δεν άντεχε τον πόνο. Τότε είδε ότι τα δάκρυα είναι τόσο μικρά μπροστά στον πραγματικό πόνο, ψυχικό και σωματικό. Τότε κατάλαβε ότι όποιος πονάει πολύ δεν κλαίει.

Τα υπόλοιπα ήταν προκαθορισμένα ,ενα ασθενοφόρο και στο ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ.  Στο δρόμο κράταγε όσο μπορούσε την αναπνοή της  γιατι ένοιωθε ότι έτσι πονούσε λιγότερο.

Μετά ήλθε το μαρτύριο της λεγόμενης ανάταξης ..χωρίς αναισθησία. Το σπασμένο πόδι το ξανάβαλαν να ακουμπήσει εκεί που είχε σπάσει ..σαν δηλαδή να τοποθετούσαν δύο κομμάτια καθρέπτη μαζί. Έλεος δεν ήξερε τι την περίμενε  και κάθισε και το υπέστη. Αυτός δεν ήταν  ακριβώς πόνος ήταν κάτι άλλο. Είχε γεννήσει μία φορά φυσιολογικά και δύο με καισαρικές, είχε περάσει πεντε έξι κολικούς, τίποτα συγκρίσιμο.

Μετά την επέμβαση και τα σιδερικά που έβαλαν για να δέσουν την κνήμη , κατάλαβε ότι τίποτε δεν θα είναι όπως πρίν. Θα έχει πάντοτε ένα πόδι με μεγάλο πρόβλημα και πολύ επικίνδυνο για να κάνει ό,τι πρίν. Ολα άλλαξαν πιά. Ολα πιό δύσκολα.

Ομως μέσα της κάτι της έλεγε ότι όλο αυτό κάπου την πάει , δεν ήξερε που όμως έτσι ένοιωθε, εντελώς ανόητα και σχεδόν μεταφυσικά.

Σαν να ένοιωθε ότι όλος αυτός ο πόνος κάτι εξαγόραζε για κείνη μελλοντικά. Παρηγοριές ..χριστιανικά κατάλοιπα , σκέφθηκε πολλές φορές. Μετά είπε  μόνη της στον εαυτό της άστο και από μόνο του να δείξει τι σημαίνει. Ακόμη ζει με την απορία ,αλλά τελικώς ο άνθρωπος μαθαίνει να ζεί με όλα  τα κακά που του τυχαίνουν , τα ενσωματώνει στην ζωή του.Γίνονται και τα κακά και η δυστυχία δικά του , γνώριμα.

Σκέφθηκε τότε  τον Πρίμο Λέβι εκείνο το κοντόσωμο χημικό απ΄το Τορίνο  που έζησε και περιέγραψε  την καθημερινότητα του Αουσβιτς .
 Εγινε  το «μαύρο πρόβατο»  μεταπολεμικά διότι ακριβώς αυτό εξιστόρησε ,   την προσαρμοστικότητα στο κακό.

Βέβαια σε άλλα τραγικά μεγέθη ο άνθρωπος αυτός  εξιστόρησε την σχεδόν αποδοχή της κτηνωδίας του στρατοπέδου από τους εγκλείστους.

Μετά σκέφθηκε την  πρόσφατη αυτοκτονία του. Σχεδόν ετεροχρονισμένη. 
Δεν αυτοκτόνησε τότε εκεί αλλά πρόσφατα στην Ιταλία.

 Όλα  τα ανθρώπινα  τραγικά  .