Η ομπρέλα

Μέσα στο καινούργιο ταγεράκι μου,αδυνατισμένη περί τα δέκα κιλά ,οδηγόντας το μουσταρδί austin μου έβαινα πρός την αρένα της Ευελπίδων.

Εκείνη την περίοδο 86-95 καθημερινά ζωή με δίκες.
 Ο καιρός αγριεμένος  κι εγώ για να προλάβω πρωί-πρωί παιδιά ,σχολεία κλπ..που μυαλό για μια ομπρέλα.. όταν ομως πάρκαρα πίσω απ΄το άλσος ήδη έβρεχε. 
Απελπισία..πάει και μαλί και ταγέρ και όλα..
 η ώρα 9 παρά τέταρτο ,δηλαδή ίσα-ίσα που προλάβαινα να μήν ερημοδικασθώ ,αφού έπρεπε να διασχίσω και το πάρκο για να φθάσω. 
Το μάτι μου παίρνει μία ξεχασμένη απ΄το καλοκαίρι φτηνή ομπρέλα θαλάσσης στο πίσω κάθισμα..

ιδού το δίλημμα..να πάω με την ομπρέλα θαλάσσης και να γίνω ρεζίλι η να..γίνω παπί..??

Η ταν η επί τας ..σκέφθηκα ..ένω έξω έριχνε πλέον  ..."καρέκλες" ...

Βουτάω την ομπρέλα θαλάσσης την ανοίγω και ισορροπόντας με δυσκολία στα νερά και στην λάσπη μπήκα στο χώρο της Ευελπίδων..

Εδώ σχεδόν τρέχοντας κινούμαι πρός το 3 κτίριο κατεβάζοντας όσο μπορούσα την  ..ομπρέλλα για να κρύβω το πρόσωπο ..

θέαμα γελοίο και αστείο..

Μόλις  πλησιάζω στην είσοδο του 3

 με ...μαεστρία  κουτρουβαλιάζω την ομπρέλα ..στον παρακείμενο σκουπιδοτενεκέ ..

και δήθεν αδιάφορη ..εισήλθα στο κτίριο..

Μάλλον δεν με είδε κανείς συνάδελφος και  ετσι γλύτωσα και την ..καζούρα.