ταξιδεύοντας με κλάματα

Σημερα σε ολο το ταξίδι με το αεροπλάνο μια κυρία θρηνούσε την 39χρονη ανηψιά της, μητέρα τεσσάρων παιδιών που το πρωί πέθανε από καρκίνο . πήγαινε στον Αγιο για την κηδεία.

έκλαιγε συνέχεια  με λυγμούς

 αλλά γύρω της η ζωή...συνεχιζόταν κανονικά..καραμέλες ..καφεδάκια..ζώνες.κοκ

τι να πείς ..

θυμήθηκα πρίν από 6 χρόνια σε μία επιστροφή απ΄την Αγγλία  όταν είχε επιβιβασθεί το σύνολο των επιβατών

βλέπαμε να καθυστερεί η απογείωση

και ..η απορία μας λύθηκε όταν τελευταία στιγμή συνοδευόμενο και με χειροπέδες  οι Αγγλοι εφεραν σηκωτό  ενα πακιστανό,  σε εκτέλεση προφανώς  απόφασης εκδοσης ..για άγνωστο λόγο..

ηταν μια σπιθαμή κάτω από 25 χρόνων σιγουρα  και έκλαιγε ...οπως κλαίνε τα παιδιά που τα πάμε στο νηπιαγωγείο με το ζόρι πρώτη μέρα..

σε ολο το ταξίδι άκουγες λυγμούς  και κλάματα  αλλά ωστόσο γύρω του γινόταν ό,τι ακριβώς γίνεται σε κάθε πτήση..

εκείνο το παιδί το είχα λυπηθεί τότε ..αλλά τώρα εκ των υστέρων  σκέπτομαι ότι μπορεί ..όσο εύκολα έκλαιγε

τόσο  εύκολα να ζώνονταν και εκρηκτικά .. ποιός ξέρει..

στιγμές ζωής με ανθρώπους διαφορετικούς

 στους δικούς τους κόσμους που κινούνται παράλληλα ....

από το fb   της 14.1.16