ΤΑ ΣΥΝΕΡΓΑ

Ηταν σχεδόν καθημερινό   την οκταετία εκείνη το δρομολόγιο για την Ευελπίδων. Κάθε μέρα στο κτίριο 3 με δίκες αυτοκινήτων. Ήμουν συνεργάτης-δικηγόρος σε ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ.

Η  τσάντα βαρειά απ΄τα χαρτιά διότι συνήθως είχα 2-3 δικαστήρια τη μέρα.

Ο μικρός μου γεννήθηκε το 88 και τα πρώτα χρόνια του 90 που εγώ δούλευα πολλές ώρες αυτό έζησε πολύ δύσκολα τα πρώτα χρόνια  της ζωής του.

Μόλις σαράντησα στους δρόμους , αυτό πακέτο στις γιαγιάδες  και το χειρότερο όχι σε μία,  αλλά εναλλάξ για να μην κουράζονται.

Αυτό έδινε αγώνα να με κρατήσει και να με έχει όσο γίνονταν  περισσότερο κοντά του και σοφίζονταν διάφορα.

Εγώ  τότε ήμουν άπειρη και άσχετη και δεν καταλάβαινα τις ανάγκες του παιδιού μου. Εβαζα τη δουλειά πάνω απ΄αυτό διότι είχα τη χαζομάρα  να πιστεύω ότι το  πρώτο ήταν η οικονομική και όχι η συναισθηματική εξασφάλισή του.

Τέλος πάντων ας μή μελαγχολήσω πάλι με το θέμα αυτό.

Μιά μέρα η τσάντα ήταν ασήκωτη. Με την βιασύνη όμως να μήν ερημοδικασθώ δεν την κοίταξα, την πήρα όπως την είχα με τις δικογραφίες αποβραδίς.

Οταν έφθασα στην αίθουσα την ακούμπησα στα έδρανα των δικηγόρων για να ξεκουρασθεί ο ώμος μου και περίμενα  τη σειρά μου να δικάσω τα δικά μου πινάκια.

Οταν  εκφωνήθηκε η υπόθεση πήγα να βγάλω το πρώτο φάκελλο  και πετάγονται μαζί με το φάκελλο έξω  πρόκες ,βίδες ,κατσαβίδια  και ό,τι άλλο μικροσύνεργο είχαμε σε ένα κουτί κάτω από το νεροχύτη της κουζίνας για τα οικιακά μαστορέματα.

Εννοείται ότι έγινε το έλα να δείς , η πρόεδρος εκνευρισμένη φώναζε ,οι συνάδελφοι με κοίταζαν απορημένοι και εγώ έκπληκτη ψέλιζα ντροπιασμένη «  ό γιός μου τάβαλε».

Τώρα που  ξανασκέφτομαι το περιστατικό με τα σύνεργα πόση λύπη αισθάνομαι και πόση στενοχώρια.

Σκέφτομαι ότι το παιδί μου αφού δεν μπορούσε να μ΄έχει κοντά του έβαλε μέσα στην τσάντα μου κάτι που γι΄αυτόν ήταν πολύ αγαπημένο παιχνίδι ,  τα σύνεργα της κουζίνας, μπορεί  να ένοιωθε  ότι μ΄αυτά μαζί μου είχε κι  ό ίδιος  περισσότερο  .. χρόνο κοντά μου. 

Θεωρίες και υποθέσεις για τα μητρικά λάθη μου.

ΜΝ