Ενα γειά

Περπατούσαν δίπλα δίπλα ,σιωπηλοί και ξένοι.

Δεν τους ένωνε τίποτα πιά.

Οι σκέψεις τους ήταν βαριές ,στενάχωρες .

Αυτή κοίταζε τάχα στο πεζοδρόμιο   κι εκείνος  χάζευε στις βιτρίνες.

Ηξεραν και οι δύο ότι δεν θα ξαναβλέπονταν και δεν θα ξαναβρίσκονταν ποτέ πιά.

Αύριο έφευγε για Αυστραλία και με την εξουσιοδότηση που μόλις υπόγραψαν και οι δύο , το χαρτί του διαζυγίου θα της το έστελνε ο δικηγόρος με κούριερ εκεί.

Ετσι την διαβεβαίωσε πρίν από λίγο ο ίδιος.

Ολα τακτοποιημένα και καμμία εκκρεμότητα που μπορεί να τάραζε τα προδιαγεγραμμένα.

Το παρόν γινόταν σχεδόν αυτόματα παρελθόν σ΄αυτό αργό περπάτημά τους.

Στο φανάρι θα άλλαζαν  πορεία και αναγκαστικά σταμάτησαν.

Γυρίσαν  αμήχανα και  κοιτάχτηκαν.

Προσπάθησαν κάτι να πούν για χαιρετισμό ,κάτι ψύχραιμο κι απόμακρο ,χωρίς  ίχνος συναισθήματος.

Δεν ήθελαν συναίσθημα τώρα, ήθελαν χωρισμό .

Απόλυτα πειθαρχημένοι έδωσαν τα χέρια , δεν κοιτάχθηκαν καθόλου ,δεν ήθελαν ούτε τα βλέμματά τους να διασταυρωθούν.

Ένα  βιαστικό γειά και ξεμάκρυναν σε αντίθετες κατευθύνσεις.

Πως γίνεται έτσι,  μια ζωή σε μιά στιγμή στριμωγμένη.

 Σαράντα χρόνια κοινής ζωής σε ένα γειά, στο φανάρι της Πατησίων.

Το τσουχτερό κρύο και  το χιονόνερο της έφεραν  μια παράξενη  αγαλλίαση.

Ενοιωσε το κλάμα της βουβό και ανακουφιστικό.

20.11.2015