Νομικά Τετράδια

Περπατούσαν δίπλα δίπλα ,σιωπηλοί και ξένοι. Δεν τους ένωνε τίποτα πιά. Οι σκέψεις τους ήταν βαριές ,στενάχωρες . Αυτή κοίταζε τάχα στο πεζοδρόμιο    κι εκείνος   χάζευε στις βιτρίνες. Ηξεραν και οι δύο ότι δεν θα ξαναβλέπονταν και δεν θα ξαναβρίσκονταν ποτέ πιά. Αύριο έφευγε για Αυστραλία και με την εξουσιοδότηση που μόλις υπόγραψαν και οι δύο , το χαρτί του διαζυγίου θα της το έστελνε ο δικηγόρος με κούριερ εκεί. Ετσι την διαβεβαίωσε πρίν από λίγο ο ίδιος. Ολα τακτοποιημένα και καμμία εκκρεμότητα που μπορεί να τάραζε τα προδιαγεγραμμένα. Το παρόν γινόταν σχεδόν αυτόματα παρελθόν σ΄αυτό αργό περπάτημά τους. Στο φανάρι θα άλλαζαν  πορεία και αναγκαστικά σταμάτησαν. Γυρίσαν   αμήχανα και   κοιτάχτηκαν. Προσπάθησαν κάτι να πούν για χαιρετισμό ,κάτι ψύχραιμο κι απόμακρο ,χωρίς   ίχνος συναισθήματος. Δεν ήθελαν συναίσθημα τώρα, ήθελαν χωρισμό . Απόλυτα πειθαρχημένοι έδωσαν τα χέρια , δεν κοιτάχθηκαν καθόλου ,δεν ήθελαν ούτε τα βλέμματά

Αρχές της δεκαετίας του 80 πήγα ταξίδι στη Σόφια, εποχές ...Ζίφκοφ. Σε βιτρίνα είδα πρώτη φορά την ΜΠΑΜΠΟΥΣΚΑ μου άρεσε και την αγόρασα ,οπως οι τουρίστες στην Αθήνα αγοράζουν τα τσολαδάκια. Δεν ήξερα τότε τι είναι και   με ξάφνιασε το εσωτερικό της . Υπέροχες οι   συνεχώς μικρότερες μπαμπούσκες   που είχε μέσα. Ατέλειωτες μου φάνηκαν. Δεν   μπόρεσα ομως   να βρώ καμμία αντιστοιχία-αναλογία   της μπαμπούσκας με την ζωή η   την καθημερινότητά μου   για πολλά χρόνια . Οταν ομως έκανα   ανάλυση άρχισαν   να  βγαίνουν από μέσα μου    οι   μπαμπούσκες   της   ζωής μου. Η πρώτη     μεγάλη εξωτερική   μπαμπούσκα  ήταν αυτό που  έβλεπα στην αρχή της διαδικασίας  ως  πραγματικότητά μου. Προχωρόντας  όμως    έβλεπα να βγαίνει  κάθε τόσο   και μία άλλη πραγματικότητα,  αόρατη και καλά κρυμμένη  μέσα στην πρώτη ,  σαν μπαμπούσκα. Οσο  συνεχίζονταν   αυτό το ταξίδι πρός τα έσω , έβγαιναν συνέχεια και  νέες  μπαμπούσκες..πραγματικότητες.. Ώσπου διαπίστωσα ότι

Το κλάμα   δεν έχει ήχο, είναι βουβό, ψιθύρισα. Δεν  έκλαψα, σπαραγμός ήταν. Απάντησες  με θυμό. ΜΑΡΙΑ ΝΤΟΥΜΑ