Τρένο και συμπάθεια

 

Κουρασμένη και απογοητευμένη από την έκβαση της δίκης  πήρα το τρένο της επιστροφής . Η καλή   Ελένη με έβαλε στην 1^η θέση και έτσι βρέθηκα σε ένα περιποιημένο κουπέ με δύο ηλικιωμένα άτομα.

Η γυναίκα 73 , όνομα Καίτη. Ο άνδρας  87 ,δεν μου είπε όνομα.

Τους βρήκα να έρχονται από βόρεια,θεσσαλονίκη η γυναίκα , Σέρρες ο άνδρας.

Με υποδέχθηκαν λες ..και με περίμεναν.

Με βοήθησαν να τακτοποιήσω τα τσαντικά  και  αρχίσαμε  ένα απίστευτο κουβεντολόι.

‘Αρρωστος και τόσο γέρος ο άντρας,  απ΄την αρχή με σόκαρε με τη ζωντάνια του.

Με γέμισε φόβο  η όρεξή του να ταξιδεύει και να κινείται μόνος σ΄αυτή την ηλικία.

Τόλμησα και του είπα ότι πρέπει να έχει γύρω του ανθρώπους, πως κυκλοφορεί ανα την Ελλάδα με τρένα και λεωφορεία γέρος και μόνος.

Στην Αθήνα του τόνισα .. έχει εγκληματικότητα.

Δεν θέλω ντάντεμα ... ,μή με βλέπετε έτσι..., γνωρίζω και φυλάσσομαι,μου απάντησε κοφτά. 
Εζησα   όλη μου τη ζωή μόνος μου με τα βιβλία μου ,δεν έκανα οικογένεια .   Μία ετεροθαλής αδελφή που  υπάρχει,περιμένει... πότε θα πεθάνω, μου είπε.

Δεν φοβάσθε τόσο μόνος ,  επέμεινα εγώ. 

Καθόλου, μ΄αρέσει  η μοναξιά.. έτσι έζησα όλα τα χρόνια.Αντέλεξε αμέσως ψιλοενοχλημένος κιόλας  με την επιμονή μου.

 Οπότε εκεί ..σταμάτησα.

Η γυναίκα πιό γήινη με παιδιά και εγγόνια. Χήρα, συνταξιούχος του ..ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΥ,  μου βρωντοφώναξε επανειλημμένα.
 Θρηνούσα κάθε τόσο τον σύζυγο  ,που την άφησε πρίν πέντε χρόνια μόνη. Έχασα τον σύντροφό μου επαναλάμβανε. Τώρα δεν θα με περιμένει κανένας να με πάρει στο σταθμό, παραπονέθηκε.
Ωστόσο οι μεταξύ τους συμπάθεια και  αμοιβαία φροντίδα γέμιζε το κουπέ.  Η Καίτη μάλιστα κάθε τόσο φιλάρεσκα του έδειχνε και φωτογραφίες   της στο κινητό.. 

Οι σταθμοί περνούσαν ο ένας μετά τον άλλο και στα υπέροχα πέτρινα κτίσματα των σταθμών διάβαζα ολη την διαδρομή, Λιανοκλάδι, Αμφίκλεια,Τιθορέα ,Οινόη..

Νόμιζα κάποια στιγμή μ΄αυτούς τους δύο   τόσο γέρους και ξένους ανθρώπους οτι ....πηγαίναμε στο πουθενά ...μ΄αυτό τρένο.

Κοίταζα τις δυό ζωές τους....τελειωμένες.... και μένα να νοιώθω ....οτι δεν υπάρχουν.... πολλοί επόμενοι σταθμοί....

Παρόλα αυτά   το γλυκό  φθινοπωρινό απόγευμα  και η όμορφη φύση που έβλεπες απ΄τα παράθυρα δεν σε άφηναν με τίποτα... να μελαγχολήσεις .

 Ηθελες να ρουφήξεις σαν το τελευταίο τσιγάρο κάθε στιγμή της διαδρομής.

Ας είναι καλά τα δύο γεροντάκια ,γλυκύτατοι συνοδοιπόροι.

9/10/15

ΜΝΤ