Το ατέλειωτο..

Τό φερνε συνέχεια στο μυαλό της,  

το χωμάτινο δρομάκι,

 κατηφορικό,

 ανάμεσα από ρύκια και κέδρα,

 στενό,

ισα που χωρούσε το παιδικό κορμάκι να περάσει,

όλο στο φως και τον καυτερό ήλιο.

Ξυπόλυτη να τρέχει

 να φτάσει,

εκεί που νόμιζε

 οτι την είδε να φεύγει.

Δεν ήθελε να μείνει

πάλι μόνη.

Δεν την έφτασε ποτέ.

Μόνο με τη λαχτάρα

 και το φόβο

στα χεράκια της,

κοίταζε το ατέλειωτο

 του δρόμου.

ΜΝΤ