Το κιλίμι

Ναι καλά  τώρα .... άντε να πιστέψει κάποιος ότι πληγωθήκαμε με τα πνιγμένα στη θάλασσα προσφυγάκια, όταν όλοι στα ίδια  νερά όλο το καλοκαίρι ρίχναμε βουτιές και απλωτές.

Αυτό με κάνει και παγώνω .Σκέπτομαι πόσο σκληρή είναι πραγματικότητα και πόσο ανάγκη  έχουμε όλοι να την επενδύσουμε με συναισθήματα  για να φανεί λίγο πιό υποφερτή.

Η αλήθεια όμως είναι  οτι η σκληρότητα της πραγματικότητας  μας υπερβαίνει όλους  και μας κάνει και μάς σκληρούς για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.

Θυμάμαι ότι  μέσα Ιουλίου  στη παραλία  στο Καβούρι της Βουλιαγμένης, ένα πρωινό πρίν βουτήξω,  έπεσα πάνω σε ένα ωραίο κιλίμι που το είχε ξεβράσει η θάλασσα με άλλα πολλά πλαστικά και σκουπίδια.

Ηταν πανέμορφο κιλίμι βρεγμένο από τη θάλασσα  και παρόλα τα σκουπίδια που είχαν κάτσει πάνω έδειχνε αρχοντικό και φροντισμένο.

Έσκυψα  και το περιεργάσθηκα και σκέφτηκα  πόση θάλασσα πέρασε για να φτάσει στην Αττική και πόσα κορμάκια ίσως κάποτε ζέσταινε που μπορεί ...να μήν υπάρχουν πιά.

ΜΝΤ