Τα σύννεφα

www.diakonima.gr  [πηγή φωτό]

Οταν ήμουν μικρή  και ζούσα στο χωριό  μου άρεσαν τα

σύννεφα και το γαλάζιο του απέραντου και άγνωστου ορανού. Κοίταζα τα σχήματα και τα χρώματα των σύννεφων  όπως άλλαζαν κάθε στιγμή στον ουρανό. Πότε ήταν μικρά σκυλάκια που έτρεχαν το ένα πίσω απ΄τ΄αλλο, πότε φοβεροί δράκοι που άνοιγαν μεγάλα στόματα να με φάνε, πότε σχήματα από σπίτια και ανθρώπους. Αυτό το παιγνίδι ίσως δεν θα το είχα αν οι γονείς μου ηταν εύποροι και μπορούσαν να μου αγοράσουν κούκλες και άλλα παιχνίδια του εμπορίου.

Ομως με άδεια χέρια , χωρίς κανένα άλλο τρόπο να γεμίσω το παιδικό μυαλό μου και την δίψα για νέα πράγματα είχα καταφύγιο  το παιχνίδι με τα σύννεφα.

Ομως αυτό  έγινε κουσούρι και οταν μεγάλωσα ήμουν πάντα λίγο φευγάτη απ΄αυτά που λένε γήινα. Μάλλον για να ακριβολογήσω είχα πάντα το ένα μάτι μου , η την άκρη των ματιών μου, λίγο λοξά στραμμένη πρός τα σύννεφα.  Αυτό είχε σαν συνέπεια να μήν μπορώ να ισορροπήσω εύκολα σε καταστάσεις και ανθρώπους και να είμαι αυτό που λένε λίγο προβληματική η βλαμμένη.

Τα χρόνια πέρασαν και επειδή είδα  ότι αυτό το κρυφοκοίταγμα  των σύννεφων όλο πρόβλημα μου δημιουργούσε αποφάσισα -και το τόκανα -  να έχω το κεφάλι μου μόνο ευθεία η  πρός τα κάτω - ποτέ λοξά πρός τα πάνω-  και βέβαια ποτέ πρός τον ουρανό. Δηλαδή δεν κοίταζα πλέον τα σύννεφα.

Τότε ολα δια μαγείας άλλαξαν.

Η σταθερότητα και η γήινη δημιουργικότητα ξεθάρρεψαν και κατέκλυσαν στην ζωή μου.

Ξέρετε  αυτά που λέμε καρριέρα,χρήματα,κοινωνική αναγνώριση κ.ο.κ.

Ωσπου μια μέρα, όπως έπινα νερό πνίγηκα,  και οι γύρω μου φώναζαν.... αμάν ρε Μαρία σήκωσε λίγο το  πρόσωπό  σου πρός το πάνω ,δες πρός τον ουρανό.. να καταπιείς το νερό... θα πνιγείς.

Πού εγώ... εκεί πνιγόμουν αλλα το κεφάλι ευθεία και πρός τα κάτω και ο λαιμός...  έκλεινε.

Οταν όμως μέσα στην αγωνία... ότι θα πεθάνω... έκανα τελικώς το πρόσωπό  μου πρός  τον ουρανό , το νερό γλίστρισε στο λαιμό , γλύτωσα αλλά είχα κάνει και το μοιραίο λάθος.

Ξανακοίταξα τα σύννεφα .

Και πάλι τότε είδα  ένα μεγάλο σύννεφο σαν σκιά γυναίκας με δάκρυα στα μάτια να με κοιτάζει ολο παράπονο και απαίτηση μαζί.

Ξεροκατάπια και είπα .... έλα στα συγκαλά σου βλαμμένο.

Ομως ηταν αργά ...διότι  ενώ προστάτευα τον εαυτό μου και αφού γλύτωσα τον πνιγμό δεν ξανακοίταξα στον ουρανό , η γυναίκα αυτή σαν να είχε κατέβει απ΄τα σύννεφα και μ΄ακολουθούσε παντού .  Είχε γίνει η σκιά μου , ο εφιάλτης μου αλλα και το μυστικό μου.

Τι να κάνω δεν άντεξα αλλο και μια μέρα έπιασα κουβέντα μαζί της. Αισθανόμουν ότι είμαι βλαμμένο αλλα είπα ας το ξεκαθαρίσω μια και καλή μ΄αυτή την κυρία το πράγμα για να πάψει να με ενοχλεί.

Τότε ξαφνικά η κυρία εξαφανίσθηκε και εγώ νόμισα ότι γλύτωσα και θα επανέλθω ξανά στην .... επιτυχημένη , γήινη  ζωή μου.

Ομως αυτή η συννεφένια κυρία δεν εξαφανίσθηκε  απλώς αποφάσισε να κάνει κάτι άλλο ...να γίνει ένα με μένα δηλαδή να ενσωματώσει το συννεφάκι της  στο δέρμα μου και να είμαστε μαζί συνέχεια ,χωρίς ομως ακριβώς να είμαστε ένα.

Τί να κάνω είδα και απόειδα και λέω καλύτερα έτσι ...τουλάχιστον οι άλλοι δεν θα βλέπουν τι ακριβώς κουβαλάω αφού είναι συννεφένια.

Σκεφτόμουν δε παράλληλα ότι θα την δαμάσω και να γίνουμε ένα .. δηλαδή το σωστό και γήινο  που ήταν  και  το αποδεκτό.

Αυτή ομως χωρίς να μιλά,   επέμενε  σταθερά να είναι συννεφένια και αρνήθηκε κάθε προσπάθειά μου για ενσωμάτωση και απορρόφηση.

Παραιτήθηκα νευριασμένα και απ΄αυτή την προσπάθεια .

 Νευρίασα δε τόσο πολύ  μαζί της  που σκέφτηκα  άστην να κάνει ό, τι θέλει... αρκεί να μην με.... παρασύρει σε βλακείες ,διότι δεν πρόκειται να ξεμπερδέψω εύκολα μαζί της.

Τώρα λίγο ...την φοβάμαι μην ξεφύγει σε πράγματα ....  συννεφένια που θα με ...παρασύρει και μένα.

16/8/15

ΜΝ