ΠΗΓΑΔΙ

Ελεγαν ότι ηταν η πιό όμορφη και πιό άξια του χωριού σ΄αυτό το παράξενο μέρος. 

Ομως  είχε συχνά αντίλογο πρός τον άντρα δυνάστη  που τη ζήλευε και εκεί γινόταν πόλεμος. Πραγματικός ομως με βία  . 

Οταν πρωτοπήγα στο νησί  μου είπαν οτι εκεί σε εκείνο το αγνάντι καθόταν  το απόγευμα μόνη  η Κατερίνα ,  οταν  συχνά την έδερνε χωρίς αιτία  . 
Τόχαν συνηθίσει η χωριανοί το ξύλο της  Κατερίνας , σχεδόν καθημερινό.
 Έπαψαν να δίνουν και  σημασία ,αφού όσες φορές οι γυναίκες την πλησίασαν να την βοηθήσουν, μετά τον ξυλοδαρμό της ,ηταν απότομη και δεν ήθελε κανένα κοντά της .  Δεν άντεχε τη λύπη των άλλων. Την  πόναγε περισσότερο από το ξύλο του.
Ουτε και τα δύο έρμα παιδιά που γέννησε μαζί του, δεν ήθελε σιμά της τότε.

Αυτά,  κάθε φορά που συνέβαινε, κάθονταν στην πόρτα έξω  στην αυλή και την περίμεναν ,μαραμένα και ντροπιασμένα . Τα γειτονόπουλα τα κοίταζαν όση ώρα  άκουγαν την μάνα τους να κλαίει και να φωνάζει  από μέσα.

Τα επεισόδια γίνονταν πλέον καθημερινά και αυτά τα δυό έγιναν αχώριστα και μόνα .  

Επαψαν να παίζουν με τα άλλα παιδιά. Ένοιωθαν σαν  λεπρά , μολυσμένα που κανένας δεν τα ήθελε.

Αυτός ο άθλιος ομως δεν σταμάτησε εκεί . Ηταν   δειλινό  και  στο μέτρημα που έκανε έλειπαν δυό πρόβατα, που κάπου είχαν  ξεμείνει παραπίσω.  Το στόμα του  βόθρος από βρισίδι.
Η Κατερίνα τόλμησε και του είπε μή βρίζεις αλλο, θα τα βρούμε . Αυτό ηταν .
Σαν μανιακός την έρριξε κάτω και την κλώτσαγε. Σηκώθηκε να του ξεφύγει , παραδίπλα και τα δυό  κλαίγαν και φώναζαν  “μη πατέρα”.
Δεν καταλάβαινε τίποτα . 
Το πηγάδι δεν το είδαν δίπλα μέσα στο χαμό , ουτε αυτός , ουτε αυτή.  Την σπρώχνει με δύναμη  ξανά και αυτή  κινείται γρήγορα   να του ξεφύγει .  Το πόδι   της   στο κενό  του πηγαδιού και χάθηκε μέσα στο σκοτάδι του.

Μια κραυγή ακούστηκε  ,ένας ρόγχος και ένα πάλεμα  απελπισίας με το νερό . Τίποτα άλλο.

Ηταν νεκρή κι αυτά τα δύο από πάνω να κοιτάν το  νερό του πηγαδιού που δεν φαινόταν πια . Είχε  εν μεταξύ βραδυάσει.

Δεν πλήρωσε ποτέ  για το έγκλημα , ήταν η εποχή του εμφυλίου και είχε ολες τις προσβάσεις στους ταγματασφαλίτες . 
Το  παρουσίασαν ατύχημα, ενώ τουλάχιστον  10 συχωριανοί είδαν και άκουσαν τι έγινε. Εκτός απ΄τα δύο παιδιά της.

Αυτά τα δύο  ορφανά  ρημάχτηκαν  στη ζωή τους.

Δέκα και έντεκα χρονών τα φόβισε οτι αν μιλήσουν θα τα σκοτώσει κι αυτά.

Ετσι έζησαν μαζί του, μέχρι που έκαναν δικές τους οικογένειες, αντίγραφα  ομως  αυτής του πατέρα τους.

Βρέθηκα κοντά στο πηγάδι μετά από μισό και πάνω αιώνα,  ενα απομεσήμερο στην καρδιά ενός καλοκαιριού, είχε πλήρως αποξηραθεί ο υγρός τάφος της Κατερίνας. 

ΜΝ