λέξεις…
Σε ειδα να κλαίς.
Ενα δάκρυ σου έπεσε στο βασιλικό
που καμάρωνε δίπλα.
που καμάρωνε δίπλα.
Σε ρώτησα γιατί.
Δεν ξέρω πια,
πως θα κρατηθώ ,
πως θα κρατηθώ ,
δεν με χωρούν οι λέξεις
είναι μικρές,
είπες με αγωνία.
ΜΝ
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ Τέλη της δεκαετίας του 1960 και αρχές της εφηβείας μου. Στο μονοθέσιο δημοτικό της επαρχίας ήλθε ένας δάσκαλος με κιτρινοκόκκινα μαλιά,ψηλός και άσχημος σαν τον TRUMP . Κοιλαράς και κακομούτσουνος. Είχε μια πανέμορφη γυναίκα και δύο παιδιά. Πολλές φορές με φώναζε να κάνω babysitting , εννοείται χωρίς αμοιβή ,άντε με κανένα σοκολατάκι. Αυτό το τέρας λοιπόν , επειδή τότε δεν είχα -ούτε και οι συμμαθητές/τριες- την δυνατότητα να καταλάβω το ποιόν του, ακόμη και σήμερα το σκέφτομαι .. πόσα από τα παιδιά εκείνου του σχολείου έχει χαρακώσει ψυχικά. Μας μισούσε με κάθε τρόπο και το έδειχνε …επιπλέον ήταν και ενώπιον όλων των παιδιών εφαψίας και παιδόφιλος. Ακόμη θυμάμαι την Αντιγόνη-έχω αλλάξει τα ονόματα τα ευνόητους λόγους- να την στριμώχνει και να της πιέζει το κορμάκι της με το δικό του τερατώδες σώμα στον τοίχο η στο θρανίο... δήθεν για να την μαλώσει για κάποιο μάθημα… Θυμάμαι την χοντρόφατσά του αναψοκοκκινισμένη …και τότε μέσα στην παιδική αφέλεια νόμιζα/μ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου