ΤΑ ΝΥΧΤΕΡΙΑ

Ηταν μαγεία τα νυχτέρια  στα φεγγάρια του καλοκαιριού. Τότε που η νύχτα ηταν σαν μαγική μέρα με ένα φεγγάρι να φωτίζει τόσο γλυκά και μυστικά  τα σκοτάδια .

Ολο το χωριό ανάστατο  με τις γυναίκες να μαζεύονται με τις ρόκες, τα  πλεκτά ,τα κεντήματα  και τα σφοντύλια να συναγωνίζονται σε γρηγοράδα. Δεν κατάλαβα ποτέ  τι  μαγικό ηταν αυτό που τράβαγε ολες τις χωριανές στο νυχτέρι.

Ηταν σαν να μπαίναμε ολοι μαζί σε ενα αλλο κόσμο φαντασίας και ονείρου. Σαν να είμαστε ξύπνιοι μέσα σε ένα όνειρο.

Μας μάλωναν εμας τα παιδιά να κοιμηθούμε αλλα που εμείς. Κρυφά σιμώναμε στο μπαλκόνι της θείας που μαζεύονταν και είχαν θέα ολο το άνοιγμα του Παγασητικού και αντίκρυ το Τρίκερι.  Στο βάθος χάραζε και η Σκιάθος. Ολα μέσα στη καλοκαιρινή φεγγαράδα.

Κρυφακούγαμε και  οταν μας έδιωχναν , δήθεν φεύγαμε για τα κρεββάτια μας για να να ξαναγυρίσουμε σιμά τους ακόμη πιό προσεκτικά μη μας καταλάβουν.

Οι άντρες ξεροί ,ολοι κοιμόντουσαν.

Το νυχτέρι ηταν καθαρά γυναικεία υπόθεση.

Μόνο γυναίκες και   τα θέματα πολύ  γυναικεία.

Εκεί κρυφακούγαμε τα πειράγματά τους για την ερωτική ζωή τους ,τα κουτσουμπολιά  που είχαν να κάνουν για τυχόν παράνομες σχέσεις στο χωριό και αφού εξαντλούσαν αυτό  το ρεπερτόριο έπιαναν τα πιό ..βαριά. τα φαντάσματα και τις μάγισσες.

Εκεί έλεος πιά δεν  τα αντέχαμε ολα να τα ακούμε. μας αγρίευαν τα περισσότερα. Δήθεν ότι η τάδε έκανε εξώγαμο που το σκότωσε και γυρίζει τα βράδυα μόνο του στις βρύσες ,πεθαμένοι που ξαναγύρισαν απ΄τον αλλο κόσμο και δεν συμμαζεύεται.

Χαμός από δρακουλιάρικες ιστορίες.

Εκεί κάπου αφού κουραζόμασταν και δεν αντέχαμε  αλλο, τις εγκαταλείπαμε στο νυχτέρι τους.

Πάντα ομως μούμενε  η απορία πως την αλλη μέρα άντεχαν  μετά  από τόσο ξενύχτι  τα χωράφια ,το θέρο , την φροντίδα του σπιτού και των ζωντανών.

Παιδικές απορίες , άλυτες ακόμη.

ΜΑΡΙΑ ΝΤΟΥΜΑ