Βαλεντίνη

Η ΒΑΛΕΝΤΙΝΗ

Την γνώρισα πρίν από τριάντα χρόνια περίπου ..στο λιμάνι του Πειραιά. Σε ένα στενό της Ακτής Μιαούλη, κοντά στον ΟΛΠ, είχε ωραία μεγάλα  γραφεία ασφαλειών, κυρίως πλοίων και πληρωμάτων

Νεαρά δικηγόρος εγώ βρέθηκα στο γραφείο της για να μου αναθέσει υποθέσεις της.

  Τότε  ήταν μια λεβεντογυναίκα,αρχοντική και τσαούσα.  Δεν ηταν όμορφη με την τρέχουσα έννοια . Είχε ομως μιά  μεγάλη γοητεία. Ηταν ,οπως λένε, κλασσάτη.

Θυμάμαι την είχα για μάρτυρα σε μία δίκη  και ολοι οι γύρω της αρσενικοί  είχαν … μία αναστάτωση γενική ,με γελάκια και σχόλια . Εκανε  πολύ αίσθηση η παρουσία της.

Οταν την γνώρισα εγώ ηταν μόνη και πάνω στο γραφείο της είχε μια μικρή φωτογραφία  ενός άντρα  . Πολυκαιρισμένη και φθαρμένη.

Ο άντρας μου  έλεγε με καμάρι.

Ηταν ο άντρας της που δεν έγινε ποτέ δικός της , παντρεμένος  με δύο παιδιά, είχαν επί 20 και πλέον χρόνια σχέση.

Μεγάλο κυνηγητό από την νόμιμη σύζυγο, αγωγές ,ασφαλιστικά  χαμός. Ολη η ανακατεμένη προσωπική  ζωή της σε ένα βουνό από δικόγραφα και αποφάσεις.

Ο περιου ο λόγος ομως μοιραίος άντρας, έφυγε νωρίς και  έτσι έμειναν  και οι δύο γυναίκες  με την έντονη ανάμνησή του  και με γλυκόπικρα συναισθήματα  για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά.  Η απατημένη σύζυγος και η φλογερή επίσημη αγαπημένη Βαλεντίνη.

Ηταν πολύ μεγάλη η αγάπη της για τον ..συχωρεμένο, διότι οταν την γνώρισα εγώ, μολονότι είχε ηδη πεθάνει μια δεκαετία πρίν  οι κουβέντες ηταν  καθημερινές γι΄αυτόν. Ολη της δε την λατρεία την είχε κάνει πλέον φροντίδα για τα δύο παιδιά του , αφού η μητέρα τους φιλάσθενη και μίζερη  είχε η ίδια ανάγκη από φροντίδα.

Τα φρόντισε και επαγγελματικά και κοινωνικά και ολα της τα χρήματα τα διέθετε για τις ανάγκες τους. Μία δεύτερη μάνα ,υπαρχούσης και της …κανονικής.

Μέσω βεβαίως των παιδιών του  τα χρήματα της Βαλεντίνης   κατέληγαν και στην  πρώην...αντίζηλο, τη μητέρα τους.

Εν πάσει περιπτωσει  τάφερε ανάποδα η μοίρα και  έφυγαν πρίν απ΄αυτήν και οι τρείς άνθρωποι του αγαπημένου της . Σε μια πενταετία πέθαναν από καρκίνο   και τα δύο παιδιά του αγαπημένου της και  η χήρα του.

Τώρα , μου είπε, δεν έχω κανένα λόγο να δουλεύω πολύ , τι να τα κάνω τα λεφτά. Αποσύρθηκε και φυτοζωούσε.

Μάζεψε τα τελευταία χρόνια και μια ντουζίνα γατιά και μετακόμισε στο μικρό της διαμέρισμα στην Κυψέλη , σε μια πολυκατοικία του 50 , εκεί απ΄όπου ξεκίνησε το σεργιάνι της νιότης της.

Είχε άσχημα γεράματα, μοναξιά και φτώχια. Μόνη παρηγοριά της μια παιδική φίλη της στη γειτονιά που είχε την έννοια της.

Εχθες με πήρε τηλέφωνο μια άγνωστη γυναίκα, μου συστήθηκε και μου είπε. ότι πρόσεχε την Βαλεντίνη τον τελευταίο καιρό , οτι έπεσε χτύπησε και πηγαίνοντάς την στο νοσοκομείο , της έδωσε το τηλέφωνό μου ,  να επικοινωνήσει μαζί μου , αν κάτι κακό της συμβεί.

Το κακό  συνέβη , το κτύπημα της έκανε εσωτερική αιμορραγία και κατέληξε.

Αρα τι να ήθελε από μένα και πρίν φύγει με μνημόνευσε τόσο έντονα.

Με τριγυρίζει  αυτή η σκέψη αλλα κυρίως η τόση μοναξιά της στα γεράματά της.

Μούστειλε σήμα   η Βαλεντίνη για την ματαιότητα  της ύπαρξης, της ζωής.

Για πότε δηλαδή ,  σαν καπνός και νιάτα και ομορφιά και ..ζωή αφανίζονται.

Και αναρωτιέσαι .... γιατί είναι τόσο απίθανο να  νοιώσει και να  βιώσει κάποιος αυτή τη ματαιότητα .

Είναι  μάλλον  τόσο τραγική  αυτή η ματαιότητα, που... νοιώθουμε  καλύτερα ..γαντζωμένοι εκεί στα μικροπροβλήματά μας.

Μάλλον ,αλλιώς δεν υποφέρεται.