τα αυτοκόλλητα

Κορμί  σχεδόν αθλητικό ,45 χρονών, εντελώς απεριποίητη σαν γυναίκα. Τα μαλλιά μιά πρόχειρη αλλογοουρά  και το καθημερινό ρούχο της μία φόρμα γυμναστικής.  Το πιό εκνευριστικό επάνω της το εφηβικό μουστάκι της.

Ελεος δεν  βλέπει το πρόσωπό της στον καθρέπτη , σκέφθηκα.

Αυτή είναι η Κυριακή και έχει ένα σύζυγο τον Λάμπρο.

Δεν κάνουν βήμα χώρια. Εχω την αίσθηση  οτι οταν ο ενας είναι στην τουαλέτα για την ανάγκη του ο άλλος είναι έξω από την πόρτα ,μην προκύψει κάτι και δεν προλάβει…. να το αντιμετωπίσουν μαζί.

Αυτό μου διευκρίνισαν από την πρώτη στιγμή στο γραφείο . Εμείς τα κάνουμε ολα μαζί. Τίποτα χώρια. Μαζί αποφασίζουμε για ολα στην οικογένειά μας.

Στην συνέχεια το εμπέδωσα καλά αυτό.

Η  δικαστική υπόθεση για την οποία ηλθαν σε μένα  ηταν τα απόνερα της μπλεγμένης ελληνικής οικογένειας ,   με  μαέστρο στην ορχήστρα την καταπιεσμένη από το σύζυγο μάνα  που  “την πέφτει” στους γιούς να βρεί δικαιώση …

Ο  μεγάλος και ο μεσαίος  πλήρως υποταγμένοι στην μεγάλη μάμα . Τούτος εδώ ο μικρότερος , ο πελάτης μου , γνώρισε την Κυριακή μιά Κυριακή στην εκκλησία και ξεστράτισε ,διότι την παντρεύτηκε και εγκατέλειψε την ..μητρική  οικία.

Ξέχασα να διευκρινίσω ότι η μοναδική εβδομαδιαία έξοδος του ζεύγους είναι η ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ   και η επαφή τους με τον πνευματικό τους.

Το αντιθετικό στοιχείο  είναι οτι ο  Λάμπρος είναι   με καλές σπουδές , σε καλή θέση,  με καλά λεφτά. Ανετο σπίτι  και με δύο κόρες μαθήτριες γυμνασίου.

Από την πρώτη στιγμή ηταν σαφές  οτι η οικογενειακή αντιδικία είχε να κάνει με την ανάγκη της μάνας να “υποτάξει”  εστω και παντρεμένο τον μικρό , που της ξέφυγε.

Δεν είχε δηλαδή καμμία ουσιαστική και  πραγματική βάση το όλο θέμα.

Απαιτούσε  διάφορα χαζά πράγματα προκειμένου να λυθούν  τα περιουσιακά της οικογένειας  και με την συνδρομή δικηγόρου  τον κυνηγούσε  με δίκες επί δικών.

Θέμα  τα κτήματα της μάνας  στην Ιθάκη

Αφού είδα και απόειδα ότι κάθε προσπάθεια συμβιβασμού ηταν  κτύπημα στου κουφού την πόρτα άρχισα να ετοιμάζομαι για τις δίκες.

 Στην συνάντηση ετοιμασίας της δικαστικής μάχης πλέον ζήτησα μάρτυρα και εδώ  είδα την απέραντη μοναξιά αυτού του  αυτοκόλλητου ζευγαριού.

Μάρτυρες ? Τί μάρτυρες ? σάστισαν και οι δύο .

Κάποιο φίλο, γνωστό η γείτονα , διευκρίνισα που να βεβαιώσει αυτά κι αυτά.

Με ένα στόμα ήλθε η απάντηση και από τους δύο.

Εμείς είμαστε δεμένη οικογένεια και δεν βάζουμε αλλους ανθρώπους στο σπίτι μας.

 Δεν έχουμε φίλους ,δεν γνωρίζουμε κανένα στην γειτονιά και με τους συγγενείς δεν έχουμε σχέσεις.

Αφελώς και αφηρημένα , λόγω κούρασης, μου ξέφυγε  το  και πως ζείτε?

Με κοίταξαν ακόμη πιο απορημένοι  και συνέχισαν ακάθεκτοι και οι δύο.

 Μόνο κακό μπορεί να κάνουν στην οικογένειά μας και οι φίλοι και οι γνωστοί και οι συγγενείς. Εμείς έχουμε ο ενας τον αλλον και δεν έχουμε ανάγκη αλλους.

Επαθα  κάτι με την εξομολόγηση  αυτή αλλα δεν είχα το κουράγιο να το επεξεργασθώ περαιτέρω το θέμα σε εκείνη τη φάση,  είχα μεγάλη κούραση.

Προσπάθησα  να λύσω τα θέματα σε δικαστικό επίπεδο  “εκ των ενόντων”.

Ομως,   μολονότι έχουν  περάσει   είκοσι χρόνια από τότε που συνέβη ,μ’ ακολουθεί συνέχεια η σκέψη  αυτού ζευγαριού  και  τελικά μου δημιουργεί τρόμο.

Μέσα σε μια Αθήνα των κάποιων εκατομμυρίων , υπάρχουν  τόσοι καθημερινοί και φαινομενικά  κανονικοί  άνθρωποι  με τόσο τελικά …απάνθρωπη συμπεριφορά.

Γιατί τι αλλο είναι από απάνθρωπη στάση ζωής … η άρνηση κάθε σχέσης και επαφής με τους συνανθρώπους σου???

Μαρία Ντούμα