Το τρακτέρ

Κάθε χρόνο  το φθινόπωρο γινόταν το όργωμα στο χωριό.

Τα τρακτέρ είχαν την τιμητική τους.

Καινούργιο μηχάνημα,  έβγαλε έξω από το χωράφια το χειροκίνητο αλέτρι και τα αλογα η μουλάρια , που το έσερναν.

Σε ελάχιστο χρόνο τελείωνε το  όργωμα ,  που πρίν παίδευε για μέρες κάθε χωριανό.

Είχαν ομως τρακτέρ λίγοι.

Αυτοί είχαν  εξασφαλίσει εισοδήμα από το  όργωμα με το τρακτέρ τους.

Τους πλήρωναν και όργωναν και των συχωριανών.

Και όταν γίνονταν το όργωμα ηταν κάτι σαν εκτόξευση πυραύλου της ΝΑΣΑ, για το χωριό στις αρχές του 1960.

Μαζευόμασταν σε μιά άκρη μικροί και μεγάλοι και κοιτάζαμε με ευχαρίστηση   το τρακτέρ  ,σαν θηρίο . Μας ενθουσίαζε  που   το κοφτερό αλέτρι  του,  με μιά  άνετη βόλτα ,  άνοιγε διάπλατα  τα σπλάχνα της γής   ,  να δεχθούν  το καρπό.

Ηταν τέτοια η ευδαιμονία μας που ειδικά εμείς τα παιδιά δεν φεύγαμε αν δεν τελείωνε και η τελευταία χαρακιά της γής σε κάθε χωράφι.

Το φχαριστόμασταν τόσο πολύ που   σ΄ αυτό το Θηρίο με το κοφτερό λεπίδι    η  γή   γονάτιζε  σιωπηλά και  αδιαμαρτύρητα.

Ωσπου η χαρά έτυχε, εκείνη τη χρονιά, να γίνει θρήνος.

Ο Βασίλης ,ο εξάχρονος γιός του οδηγού και ιδιοκτήτη του τρακτέρ, από την χαρά του έτρεξε προς το μέρος του πατέρα του  χωρίς να προσέξει ότι το τρακτέρ έστριψε πρός το μέρος του.

Ηταν  μεσημεράκι στο τέλειωμα του οργώματος ενός χωραφιού στην είσοδο του χωριού, θυμάμαι.

 Χωρίς  να γίνει αντιληπτός από τον πατέρα του,  γιατί ήταν μεγάλο  βουητό του θηρίου, το παιδί βρέθηκε μπροστά στη λεπίδα και έγινε ένα με το χώμα.

Μπροστά στα μάτια μας και του πατέρα του.

Ο τραγικός θάνατος του παιδικού μας φίλου  αλλαξε τα πάντα στο χωριό.

Μισήσαμε το θηρίο  και την φονική λεπίδα του .

Από τότε δεν αντέχω την θέα του τρακτέρ γιατί θυμάμαι το άψυχο κορμάκι  του Βασίλη  γαντζωμένο στην λεπίδα του αλετριού με οδηγό τον πατέρα του.

Μου φαίνεται πάντα σαν  ύπουλος δολοφόνος!!

ΜΑΡΙΑ ΝΤΟΥΜΑ