2ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΨΥΧΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ
ΘΕΜΑ
ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΓΟΝΕΪΚΗΣ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗΣ
[PARENTAL ALIENATION SYNDROME:PAS]
Oι παρατηρήσεις και γνώμες που θα εκφράσω για το ζήτημα του ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΓΟΝΕΙΚΗΣ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗΣ αλλα και γενικώς για τα θέματα που γεννώνται από τις δικαστικές οικογενειακές υποθέσεις έχουν κυρίως εμπειρικό έρεισμα διότι ασχολούμαι ως δικηγόρος με οικογενειακές υποθέσεις αρκετά χρόνια.
Οι περισσότερες οικογενειακές αντιδικίες -είναι υποθέσεις που δεν μπόρεσαν να εξομαλυνθούν από την παρέμβαση των ειδικών της ψυχικής υγείας – εφόσον προηγήθηκε τέτοια παρέμβαση - και κατέληξαν σε κάποιο δικηγορικό γραφείο.
Επομένως είναι σαφές ότι στα δικηγορικά γραφεία και στα δικαστήρια φτάνουν πρός επίλυση οικογενειακά θέματα τα οποία οφείλονται – συνήθως κατά πολύ μεγάλο ποσοστό- σε ψυχική διαταραχή κάποιου η κάποιων μελών της οικογένειας.
Αποτέλεσμα αυτής της πραγματικότητας είναι ότι οσοι δικηγόροι και δικαστές ασχολούμεθα με οικογενειακές αντιδικίες , χωρίς να το επιδιώκουμε η και να το θέλουμε , εμπλεκόμεθα σε οικογενεικά ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία βεβαίως και αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε.
Καλούμεθα δηλαδή να δώσουμε νομικές λύσεις σε προβλήματα τα οποία χρήζουν πρωτίστως ψυχιατρική η ψυχολογική βοήθεια και μετά δικαστική επίλυση.
Γίνεται επομένως αντιληπτό πόσο στενά συνδέονται η νομική επιστήμη με την ψυχιατρική στην επίλυση των οικογενειακών δικαστικών υποθέσεων και πόση μεγάλη σημασία έχει η ανάπτυξη της ψυχιατροδικαστικής ως επιστημονικού κλάδου που θα βοηθήσει στην επίλυση προβλημάτων στο χώρο αυτό.
Το οικογενειακό δίκαιο στην Ελλάδα , σε δικονομικό επίπεδο, με το άρθρο 19 παρ.3 του Νόμου 2521/97, άνοιξε ένα δρόμο πρός την επίλυση των θεμάτων αυτών με την θεσμοθέτηση της συνδρομής των αρμοδίων της ψυχικής υγείας.
Δηλαδή στο άρθρο 681Γ του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας προβλέφθηκε: α] ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΜΒΛΥΝΣΗΣ της οικογενειακής αντιδικίας με την καθιέρωση ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ
Β]ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ διεξαγωγής έρευνας από τις αρμόδιες κοινωνικές υπηρεσίες για τις συνθήκες διαβίωσης του τέκνου και ψυχιατρικής πραγματογνωμοσύνης εφόσον αναφέρεται ψυχικό πρόβλημα στα εμπλεκόμενα διάδικα μέρη
Και Γ] προσωπική επικοινωνία του δικαστή με το ανήλικο αν την κρίνει απαραίτητη για να σχηματίσει δικαστική κρίση για το συμφέρον του .
Ενα από τα πολλά προβλήματα που προκύπτουν στις οικογενειακές υποθέσεις και που καλούνται να επιλύσουν οι εμπλεκόμενοι δικηγόροι και
ΘΕΜΑ
ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΓΟΝΕΪΚΗΣ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗΣ
[PARENTAL ALIENATION SYNDROME:PAS]
Oι παρατηρήσεις και γνώμες που θα εκφράσω για το ζήτημα του ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΓΟΝΕΙΚΗΣ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗΣ αλλα και γενικώς για τα θέματα που γεννώνται από τις δικαστικές οικογενειακές υποθέσεις έχουν κυρίως εμπειρικό έρεισμα διότι ασχολούμαι ως δικηγόρος με οικογενειακές υποθέσεις αρκετά χρόνια.
Οι περισσότερες οικογενειακές αντιδικίες -είναι υποθέσεις που δεν μπόρεσαν να εξομαλυνθούν από την παρέμβαση των ειδικών της ψυχικής υγείας – εφόσον προηγήθηκε τέτοια παρέμβαση - και κατέληξαν σε κάποιο δικηγορικό γραφείο.
Επομένως είναι σαφές ότι στα δικηγορικά γραφεία και στα δικαστήρια φτάνουν πρός επίλυση οικογενειακά θέματα τα οποία οφείλονται – συνήθως κατά πολύ μεγάλο ποσοστό- σε ψυχική διαταραχή κάποιου η κάποιων μελών της οικογένειας.
Αποτέλεσμα αυτής της πραγματικότητας είναι ότι οσοι δικηγόροι και δικαστές ασχολούμεθα με οικογενειακές αντιδικίες , χωρίς να το επιδιώκουμε η και να το θέλουμε , εμπλεκόμεθα σε οικογενεικά ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία βεβαίως και αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε.
Καλούμεθα δηλαδή να δώσουμε νομικές λύσεις σε προβλήματα τα οποία χρήζουν πρωτίστως ψυχιατρική η ψυχολογική βοήθεια και μετά δικαστική επίλυση.
Γίνεται επομένως αντιληπτό πόσο στενά συνδέονται η νομική επιστήμη με την ψυχιατρική στην επίλυση των οικογενειακών δικαστικών υποθέσεων και πόση μεγάλη σημασία έχει η ανάπτυξη της ψυχιατροδικαστικής ως επιστημονικού κλάδου που θα βοηθήσει στην επίλυση προβλημάτων στο χώρο αυτό.
Το οικογενειακό δίκαιο στην Ελλάδα , σε δικονομικό επίπεδο, με το άρθρο 19 παρ.3 του Νόμου 2521/97, άνοιξε ένα δρόμο πρός την επίλυση των θεμάτων αυτών με την θεσμοθέτηση της συνδρομής των αρμοδίων της ψυχικής υγείας.
Δηλαδή στο άρθρο 681Γ του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας προβλέφθηκε: α] ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΜΒΛΥΝΣΗΣ της οικογενειακής αντιδικίας με την καθιέρωση ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ
Β]ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ διεξαγωγής έρευνας από τις αρμόδιες κοινωνικές υπηρεσίες για τις συνθήκες διαβίωσης του τέκνου και ψυχιατρικής πραγματογνωμοσύνης εφόσον αναφέρεται ψυχικό πρόβλημα στα εμπλεκόμενα διάδικα μέρη
Και Γ] προσωπική επικοινωνία του δικαστή με το ανήλικο αν την κρίνει απαραίτητη για να σχηματίσει δικαστική κρίση για το συμφέρον του .
Ενα από τα πολλά προβλήματα που προκύπτουν στις οικογενειακές υποθέσεις και που καλούνται να επιλύσουν οι εμπλεκόμενοι δικηγόροι και
δικαστές είναι και το θέμα του ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΓΟΝΕΪΚΗΣ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗΣ στην
περίπτωση διάστασης των συζύγων.
Τό πρόβλημα στην περίπτωση του συνδρόμου αυτού είναι πως θα εξασφαλισθεί η επωφελής για το παιδί δικαστική ρύθμιση των θεμάτων της επιμέλειας και επικοινωνίας .
Δημιουργείται δηλαδή το ερώτημα σε όλους τους εμπλεκομένους αν η άρνηση του παιδιού είναι αυθόρμητη και δικαιολογημένη η είναι αποτέλεσμα συναισθηματικής χειραγώγησης [κοινώς πλύσης εγκεφάλου] από τον γονέα που ασκεί την επιμέλειά του.
Το βέβαιον είναι ότι τη διάγνωση του συνδρόμου γονεϊκής αποξένωσης δεν μπορεί να την περιμένουμε από τους εμπλεκόμεμνους νομικούς [δικαστές και δικηγόρους] . Ουτε βεβαίως ο δικαστής κατά την προσωπική επικοινωνία του με το παιδί, στα πλαίσια του άρθρου 681Γ του Κ.Πολ.Δ., έχει τις γνώσεις να καταλάβει αν το παιδί πάσχει από το σύνδρομο η αν δικαιολογημένα αρνείται την επικοινωνία .
Η διάγνωση του συνδρόμου αποτελεί έργο μόνο εξειδικευμένων στον τομέα αυτό παιδοψυχολόγων και παιδοψυχιάτρων .
Πρέπει επομένως σε κάθε περίπτωση να γίνει νομοθετική ρύθμιση της υφιστάμενης νομοθεσίας και υποχρεωτικά, κατά την προσωπική επικοινωνία του δικαστή με το ανήλικο τέκνο, να παρίσταται εξειδικευμένος σε οικογενειακά θέματα παιδοψυχίατρος-παιδοψυχολόγος , ο οποίος θα γνωματεύει αν πρόκεται για δικαιολογημένη άρνηση επικοινωνίας η πρόκειται για περίπτωση συνδρόμου γονεϊκής αποξένωσης.
Με το ισχύον σήμερα νομοθετικό καθεστός δεν υπάρχει καμμία απολύτως διασφάλιση διάγνωσης και υπάρχουν μεγάλοι κίνδυνοι έκδοσης λανθασμένων δικαστικών αποφάσεων που εν τέλει θα βλάψουν και την ψυχική υγεία του παιδιού.
Ο κίνδυνος δηλαδή είναι ο δικαστής να μη αντιληφθεί οτι η άρνηση επικοινωνίας είναι αποτέλεσμα του συνδρόμου, δηλαδή της συναισθηματικής χειραγώγησης του παιδιού από τον αλλο γονέα , με αποτέλεσμα να εκδόσει απόφαση απαγόρευσης της επικοινωνίας και να προκαλέσει την πλήρη αποξένωση του παιδιού από τον ένα γονέα .
Επίσης υπάρχει κίνδυνος για τον δικαστή να επιτρέψει την επικοινωνία , διότι εσφαλμένα θα θεωρήσει την άρνηση του παιδιού ως αποτέλεσμα χειραγώγησης ενώ υπάρχουν σοβαροί λόγοι απαγόρευσης της επικοινωνίας, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει έτσι άθελά του κίνδυνο για το παιδί.
Επομένως για να υπάρξει ασφαλής και ορθή δικαστική κρίση για την ρύθμιση της επιμέλειας-επικοινωνίας ,εφόσον υπάρχει άρνηση του παιδιού για επικοινωνία με τον ένα γονέα, πρέπει οπωσδήποτε να προηγηθεί παιδοψυχιατρική-παιδοψυχολογική πραγματογνωμοσύνη διάγνωσης των αιτίων της άρνησης, ωστε να υπάρξει η ανάλογη αντιμετώπιση του προβλήματος από τον δικαστή .
Τελειώνοντας θέλω να επισημάνω οτι και το πρόβλημα του συνδρόμου γονεϊκής αποξένωσης πρέπει να θεωρηθεί μέρος των πολλών προβλημάτων ψυχολογικής-ψυχιατρικής φύσεως με τα οποία δικηγόροι και δικαστές έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά στις οικογενειακές υποθέσεις και είναι πλέον απαραίτητο και στην Ελλάδα να θεσπισθούν τα ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ.
Η νομοθετική θέσπιση οικογενειακών δικαστηρίων τα οποία θα λειτουργούν σε συνεργασία με ομάδα ψυχιάτρων-ψυχολόγων εξειδικευμένων
Τό πρόβλημα στην περίπτωση του συνδρόμου αυτού είναι πως θα εξασφαλισθεί η επωφελής για το παιδί δικαστική ρύθμιση των θεμάτων της επιμέλειας και επικοινωνίας .
Δημιουργείται δηλαδή το ερώτημα σε όλους τους εμπλεκομένους αν η άρνηση του παιδιού είναι αυθόρμητη και δικαιολογημένη η είναι αποτέλεσμα συναισθηματικής χειραγώγησης [κοινώς πλύσης εγκεφάλου] από τον γονέα που ασκεί την επιμέλειά του.
Το βέβαιον είναι ότι τη διάγνωση του συνδρόμου γονεϊκής αποξένωσης δεν μπορεί να την περιμένουμε από τους εμπλεκόμεμνους νομικούς [δικαστές και δικηγόρους] . Ουτε βεβαίως ο δικαστής κατά την προσωπική επικοινωνία του με το παιδί, στα πλαίσια του άρθρου 681Γ του Κ.Πολ.Δ., έχει τις γνώσεις να καταλάβει αν το παιδί πάσχει από το σύνδρομο η αν δικαιολογημένα αρνείται την επικοινωνία .
Η διάγνωση του συνδρόμου αποτελεί έργο μόνο εξειδικευμένων στον τομέα αυτό παιδοψυχολόγων και παιδοψυχιάτρων .
Πρέπει επομένως σε κάθε περίπτωση να γίνει νομοθετική ρύθμιση της υφιστάμενης νομοθεσίας και υποχρεωτικά, κατά την προσωπική επικοινωνία του δικαστή με το ανήλικο τέκνο, να παρίσταται εξειδικευμένος σε οικογενειακά θέματα παιδοψυχίατρος-παιδοψυχολόγος , ο οποίος θα γνωματεύει αν πρόκεται για δικαιολογημένη άρνηση επικοινωνίας η πρόκειται για περίπτωση συνδρόμου γονεϊκής αποξένωσης.
Με το ισχύον σήμερα νομοθετικό καθεστός δεν υπάρχει καμμία απολύτως διασφάλιση διάγνωσης και υπάρχουν μεγάλοι κίνδυνοι έκδοσης λανθασμένων δικαστικών αποφάσεων που εν τέλει θα βλάψουν και την ψυχική υγεία του παιδιού.
Ο κίνδυνος δηλαδή είναι ο δικαστής να μη αντιληφθεί οτι η άρνηση επικοινωνίας είναι αποτέλεσμα του συνδρόμου, δηλαδή της συναισθηματικής χειραγώγησης του παιδιού από τον αλλο γονέα , με αποτέλεσμα να εκδόσει απόφαση απαγόρευσης της επικοινωνίας και να προκαλέσει την πλήρη αποξένωση του παιδιού από τον ένα γονέα .
Επίσης υπάρχει κίνδυνος για τον δικαστή να επιτρέψει την επικοινωνία , διότι εσφαλμένα θα θεωρήσει την άρνηση του παιδιού ως αποτέλεσμα χειραγώγησης ενώ υπάρχουν σοβαροί λόγοι απαγόρευσης της επικοινωνίας, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει έτσι άθελά του κίνδυνο για το παιδί.
Επομένως για να υπάρξει ασφαλής και ορθή δικαστική κρίση για την ρύθμιση της επιμέλειας-επικοινωνίας ,εφόσον υπάρχει άρνηση του παιδιού για επικοινωνία με τον ένα γονέα, πρέπει οπωσδήποτε να προηγηθεί παιδοψυχιατρική-παιδοψυχολογική πραγματογνωμοσύνη διάγνωσης των αιτίων της άρνησης, ωστε να υπάρξει η ανάλογη αντιμετώπιση του προβλήματος από τον δικαστή .
Τελειώνοντας θέλω να επισημάνω οτι και το πρόβλημα του συνδρόμου γονεϊκής αποξένωσης πρέπει να θεωρηθεί μέρος των πολλών προβλημάτων ψυχολογικής-ψυχιατρικής φύσεως με τα οποία δικηγόροι και δικαστές έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά στις οικογενειακές υποθέσεις και είναι πλέον απαραίτητο και στην Ελλάδα να θεσπισθούν τα ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ.
Η νομοθετική θέσπιση οικογενειακών δικαστηρίων τα οποία θα λειτουργούν σε συνεργασία με ομάδα ψυχιάτρων-ψυχολόγων εξειδικευμένων
στα οικογενειακά προβλήματα είναι η μόνη λύση διασφάλισης των
συμφερόντων των ανηλίκων οταν οι γονείς τους χωρίζουν.
10/11/14
ΜΑΡΙΑ ΝΤΟΥΜΑ
Δικηγόρος Αθηνών
Μέλος ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ Συνεδρίου
10/11/14
ΜΑΡΙΑ ΝΤΟΥΜΑ
Δικηγόρος Αθηνών
Μέλος ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ Συνεδρίου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου