ΠΑΣΙΟΝΑΡΙΑ

ΝΤΟΛΟΡΕΣ ΙΜΠΑΡΡΟΥΡΙ

 Για ενα διάστημα της  φοιτητικής νιότης μου, σαν  μέλος κομμουνιστικής οργάνωσης  , ήθελα  ,να βλέπω τα πράγματα υπό συγκεκριμένο πρίσμα, αυτό της μονολιθικότητας  [έχουμε πάντα δίκιο  και δεν το συζητάμε…] , ωστε να μπορώ να  εναρμονίζω θεωρία και ζωή.

Είχα λοιπόν πλάσει μία εικόνα  [παιδική  ] αγιοποίησης πολλών προσώπων που υπήρξαν κοινωνικοί αγωνιστές και έδωσαν πράγματι την ζωή τους για το καλό όλων, οπως τουλάχιστον το έβλεπαν αυτοί το καλό.

Την  ΠΑΣΙΟΝΑΡΙΑ [λουλούδι του πάθους] την είχα βάλει στην πρώτη πρώτη θέση και με μεγάλη διαφορά από τους  υπόλοιπους.

Πρώτη μαθήτρια, πολλά παιδιά , πατέρας ανθρακωρύχος , κακουχίες , φτώχια , φυλακίσεις , με επισφράγιση της τραγικής ζωής της  το ότι έχασε  και τα έξι παιδιά της και το τελευταίο στη μάχη του Στάλιγκραντ .

Παρακαταθήκη στον αντιφασιστικό αγώνα   το αιώνιο   “no passaran”  της .

Έτυχε   εκείνα τα  χρόνια  σε  προθάλαμο  ιατρείου να χαζεύω –για να περάσει η ώρα- τα περιοδικά της τότε δεκαετίας   .

Αν δεν κάνω λάθος,  στο περιοδικό  ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ   έπεσα σε πολυσέλλιδο αφιέρωμα  γι΄αυτήν  ,οπότε αμέσως χάθηκα στην ανάγνωσή του.

Μία απάντηση - σε  δημοσιογραφική ερώτηση- της μεγάλης αυτής  γυναίκας [διότι αυτό πιστεύω και σήμερα] με  είχε τότε σοκάρει..

Η ερώτηση ηταν [περίπου]  αν της δινόταν ξανά η επιλογή να ζήσει, αν θα έκανε τα ίδια , η κάπως έτσι . [δυστυχώς αν και αναζήτησα δεν  μπόρεσα να βρώ αυτή την συνέντευξη για να την αποδώσω αυτολεξεί].

Και η απάντηση ηταν συμπερασματικά ενα  ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ.

Και  ως επιχείρημα έβαζε ότι  γι΄αυτην  εξ ίσου σπουδαίο θα ηταν,  αν στη ζωή της είχε υπάρξει  απλώς μάνα και είχε φροντίσει, όσο έπρεπε ,τα παιδιά της.

Αυτά που έχασε ένα-ενα.

Ταράχθηκα μου φάνηκε –τότε- μικροαστικό πισωγύρισμα και δεν ήθελα να πιστέψω αυτό που διάβαζα. 

Πως είναι δυνατόν  αυτός ο άνθρωπος με τέτοια διαδρομή  στο τέλος  της ζωής του  να βγάζει ισάξιο και ισοβαρή τον  αγώνα  για τους δικούς μας ανθρώπους  με  αυτόν για  τα μεγάλα ιδανικά και  την κοινωνία?

Τότε το έθαψα μέσα μου και νευριασμένα σκέφθηκα γεροντική άνοια.

Τα λόγια ομως της γερόντισσας [πλέον τότε] Πασιονάριας     ολα τα χρόνια με ακολουθούν  και  με παιδεύουν.

Ποιό προτάσσεται το προσωπικό καθήκον η το κοινωνικό.

Δεν έδωσα  ομως και ουτε νομίζω  ότι θα μπορέσω να δώσω απάντηση με την λογική  στην επιλογή  αυτή, διότι   η σκέψη ότι κάθε κοινωνικός αγώνας είναι και για το καλό του παιδιού σου  και  δεν πρέπει να τα διαχωρίζεις είναι ενας σοβαρός αντίλογος.

Με το συναίσθημα ομως  κατέληξα στο ότι   το να γίνεις μάνα [και πατέρας εννοείται]    είναι δρόμος χωρίς δικαίωμα επιλογής.

Είναι μονόδρομος    η απόκτηση παιδιού .

Μου έρχεται δε  πάντα στο νού η  τρεμάμενη φωνή του Σιδηρόπουλου  με τα λόγια του Λευτέρη Παπαδόπουλου.

……… Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί, 
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα `ρθουν οι καιροί
που θα `χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Μ.Ντούμα