Το κουτσό .....γαιδούρι!!

Ηταν ντροπαλό. 
Σαν να ήξερε και αυτό το άμοιρο ότι μειονεκτούσε. 
Το ένα του πόδι το  δεξί μπροστινό ηταν πιο κοντό. Ισορροπούσε έτσι δύσκολα στα άλλα τρία . 

Δεν μπορούσε να φθάσει τα αλλα ,ηταν πάντα τελευταίο .

Δεν σε πρόδιδε ποτέ ομως και με καθυστέρηση θα σε πήγαινε οπου είχες σκοπό.

Ομως  εμείς δεν το θέλαμα το κουτσό γαϊδούρι.

Από ανάγκη το κρατούσαμε  γιατί δεν υπήρχαν χρήματα για αλλο.

Αυτό  σαν να το καταλάβαινε  και δεν είχε  το θράσος και την ζωηράδα των αλλων.

Είχε στα μεγάλα μάτια του μόνιμα μια θλίψη και το κεφάλι του σκυφτό.

Βουβό και υπάκουο έκανε ότι ήθελες.
Καμμία αντίδραση και ανυπακοή.

Πόσες φορές το έφερα στο νού μου. 
Εκεί  στον παράδεισο των παιδικών  μου χρόνων  στο χωριό.

Πόσες φορές  εμφανίσθηκε μπροστά μου με τα θεόρατα μάτια του τα θλιμμένα,

Οταν ανθρώπους  σαν αυτό συνάντησα. 
Μισούς και ανήμπορους.

Χωρίς καμμία αντίδραση . 
Υπάκοους από ανάγκη!!