ΒΙΟΛΕΤΤΑ [2ον]

Το χωριό δεν είχε παπά δικό του, ουτε εκκλησία .

Εξ αλλου το χωριό κτίσθηκε ολο μαζί , απο τον ιδιοκτήτη της ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ  για τους εργάτες που θα δούλευαν εκεί  και είχε μόλις μια πενταετία ζωή.

Δεν είχε ιστορία και παρελθόν ,ηταν ένα χωριό  από  παρίες από ολη την Ελλάδα που  μαζεύτηκαν εκεί  γιατί δεν είχαν αλλη τύχη.

Ετσι κατέληξαν εκεί και η Βιολέττα με τον Μπούκουλα από την Ευβοια.

Κανόνισε  ομως  τότε ο δάσκαλος  με τον νομάρχη και ζήτησαν από την μητρόπολη να στέλνει μια φορά το μήνα  ενα παπά για να λειτουργεί στο ξωκκλήσι που ηταν πολύ σιμά στο χωριό.

Τότε ηλθε στο χωριό ο πατέρας Νικόδημος,έτσι τον λέγαμε. Νεότατος, ουτε τριάντα χρόνων , πολύ μορφωμένος με σπουδές στην Αμερική  και με άγια ομορφιά.

Σαν να έπεσε ευλογία στο εργατοχώρι. Ολο το χωριό μπήκε κάτω από την σκέπη αυτού του παπά που πιο πολύ με άγγελο έμοιαζε.

Τα παιδιά τον αγαπούσαν πολύ και ρουφούσαν κάθε φορά το κήρυγμά του ,μετά την λειτουργία.  Δεν ηταν βαρετός γιατί όσα έλεγε τα έκοβε και τα έραβε έτσι ώστε να είναι βγαλμένα από την καθημερινότητα και να είναι δικά τους.

Τους ελεγε μεγάλες αλήθειες με απλά λόγια και αυτά τον λάτρεψαν , τον έβλεπαν κάτι σαν Χριστό επί γής.

Σ΄αυτόν τον άνθρωπο έλαχε και η δυσκολία να βρεί  μια λύση για την έγγυο κόρη της Βιολέττας  και του Μπούκουλα.

Ο Μπούκουλας  από τους πρώτους μήνες που φάνηκε η κοιλιά της κόρης του και τον συνέλαβαν οι αστυνομικοί  δεν ξαναφάνηκε πουθενά και είχε το τέλος που σας είπα.

Η καμπουρίτσα η Βιολέττα παρέμεινε πίσω με μια αρμάθα παιδιά ολων των ηλικιών και την έγγυο την κόρη  της να παλεύει νυχθημερόν για το φαί τους αφού σπίτι είχαν εξασφαλισμένο από την μεγαλοψυχία της διοίκησης της επιχείρησης.

Εδώ θα πρέπει να πούμε και κάτι που έχει μεγάλη σημασία για την συμπεριφορά των αλλων πρός την   ΒΙΟΛΕΤΤΑ  και την εγγυο κόρη της  την οποία για διευκόλυνση θα βαφτίσω Βασιλική , διότι αλλο όνομα είχε.

 Στην περίπτωση  λοιπόν   της Βιολέττας και της κόρης της Βασιλικής ο κόσμος είχε γονατίσει από την μεγάλη δυστυχία τους και του ξύπνησαν ολα τα καλά ένστικτα.

Κανένας δεν τους  αποπήρε , ουτε τους κορόιδεψε για την τραγωδία τους.

Ολοι ηταν μόνο για βοήθεια και  με ένα καλό λόγο. Σαν αυτή η μεγάλη τραγωδία της Βιολέττας να ξύπνησε ολη την καλοσύνη του χωριού.

Σαν να ηταν ο καταλύτης για να γίνει η προστυχιά  του χωριού  καλοσύνη.

Ο παπάς είδε στην λειτουργία για πρώτη φορά την έγγυο   Βασιλική για την οποία είχε ακούσει ομως ολη την τραγωδία της.

 Η  Βασιλική ήλθε με πέντε-έξι απ΄τα αδέλφια της στην λειτουργία  και στο τέλος   έκατσε  και μετάλαβε κιόλας.

Ο πατέρας Νικόδημος οταν της έδινε την μεταλαβιά της είπε να κάτσει  να μήν φύγει γιατί κάτι την ήθελε.

Εκατσε η Βασιλική και για πολύ ώρα σιγομίλησε με τον πατέρα Νικόδημο χωρίς ομως κανένας να ακούσει τι είπαν.

Το παιδί της Βασιλικής γεννήθηκε σε λίγους μήνες και προστέθηκε και αυτό στο τέλος της σειράς των παιδιών του Μπούκουλα  και  της Βιολέττας.

Ηταν πολύ συγκινητικό που όλοι στο χωριό ξέχασαν ότι το παιδί ηταν καρπός βιασμού και αιμομιξίας  και χωρίς  καμμία προκατάληψη βοήθησαν τις δύο  γυναίκες πάρα πολύ. Μέχρι και έρανο έκαναν και εδωσαν στην Βιολέττα ένα γερό κομπόδεμα για να τα βολέψει οταν δεν θα έκανε μεροκάμματα.

Ο πατέρας Νικόδημος ερχόταν τώρα και λειτουργούσε τρείς και τέσσερις φορές το μήνα  και στο τέλος της λειτουργίας  ολα  όσα έλεγε ηταν σαν να τα είχε γράψει  για την τραγωδία της Βασιλικής και της Βιολέττας.

 Ολα όσα έλεγε κούμπωναν σε ένα δίδαγμα , οποιος βοηθήσει περισσότερο τις δύο γυναίκες έχει εξασφαλίσει θέση στον Παράδεισο.

Δεν πέρασε ουτε μήνας από την γέννα και  ακούσθηκε στο χωριό ότι η Βιολέττα θα φύγει για το μοναστήρι και το παιδί της θα δοθεί σε ίδρυμα.

Κάποιες κυρίες σοβαροντυμένες και αυστηρές ήλθαν επίσκεψη στο σπίτι της Βιολέτας μαζί με τον  πατέρα Νικόδημο.  Κάθησαν κουβέντιασαν ώρες πολλές και σε λίγες μέρες η Βιολέττα άφησε το νεογέννητο και έγινε   καλόγρια σε ένα μοναστήρι  πολυ μακριά στην Μακεδονία.

Δεν ξαναφάνηκε η Βασιλική και έμεινε το παιδί της να το μεγαλώνει η Βιολέττα μαζί με τα δικά της.

Μετά από πολλά χρόνια η Βασιλική , ακούσθηκε , ότι έγινε ηγουμένη, συνέχισε με την βοήθεια του πατέρα Νικόδημου τις σπουδές της και τελείωσε και  το πανεπιστήμιο.

Ομως σαν να έριξε μαύρη πέτρα πίσω της, δεν ξανάλθε να δεί την έρμη την Βιολέττα και τα αδέλφια της ,αλλά ουτε και το δικό της  που ηταν αδέλφι και παιδί μαζί.

Δεν ξέρεις τι γινόταν μέσα της το μίσησε, το αγάπησε ,το στερήθηκε για να εξιλεωθεί . Κανένας δεν το έμαθε ποτέ.

Η Βιολέττα  ομως είχε πλέον κάθε μήνα με τον ταχυδρόμο  ενα χρηματικό ποσό που της εξασφάλιζε τα απαραίτητα και δεν δούλευε οπως πρίν. Κατά καιρούς δε έρχονταν και δέματα με ρούχα . Ολοι έλεγαν ότι τα έστελνε η Βασιλική για να βοηθήσει τη μάνα και τα αδέλφια της και οτι ποτέ δεν τους ξέχασε.

Στη συνέχεια τι απέγινε το παιδί της Βασιλικής και  τα περισσότερα απ΄τα “αδέλφια του” είναι μια αλλη  ιστορία.

ΜΝ