Νομικά Τετράδια

Κάθε πρωί ,   βρέχει    χιονίζει  ,  με κρύο και με καύσωνα ,   η Καλλιόπη είναι κάτω στο δρόμο με τη σκούπα στο χέρι να μαζεύει      τα φύλλα  των δένδρων η  ό,τι σκουπιδάκια  έχουν  προκύψει απ΄τη γειτονιά  .

φωτο Brutti, sporchi e cattivi (1976), Ettore Scola | Artribune www.artribune.com Κάθε χρόνο την άνοιξη    ενα τσούρμο γύφτοι κατέληγαν με τα συμπράγκαλά τους στην

Χάϊδευα με γλυκόλογα Τις λέξεις, Τις   σιωπές μου, Δεν ήθελα τόσο σκληρές και κυνικές να είναι, Χειρότερες όμως, Κατάντησαν, Με χλεύη Με κοιτάνε.

ΕΡΗΜΑ ΣΠΙΤΙΑ Οι δρόμοι μας με τη Μαρία συναντήθηκαν αργά. Μόλις πριν λίγα χρόνια, σε συνθήκες όμως εγρήγορσης, υπερευαισθητοποίησης, τότε που το να μιλάς στο συνάδελφο στην Ευελπίδων, στο Δικηγορικό Σύλλογο, σε Συνελεύεις και πορείες, σε δικηγορικές σελίδες του διαδικτύου, ακόμα και το να μοιράζεσαι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, να συνομιλείς, δεν ήταν πια μια ριχή κοινωνικότητα. Ούτε έχει εκείνη την ανάλαφρη χαρά του καινούργιου που εμπεριέχει η πρώτη νιότη και που τόσο εύκολα εγκαταλείπεται, μέσα από τις διαφορετικές ενηλικιώσεις. Γνωριστήκαμε στην εποχή της αντάρας, την εποχή της κατάργησης των βεβαιοτήτων,   την εποχή που το “παλιό έχει πεθάνει και το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμα”. Να ελπίσουμε ότι δεν θα ζήσουμε και την κατά Γκράμσι εποχή των τεράτων. Αυτές οι συναντήσεις όμως, επειδή δεν γίνονται σε εύκολες εποχές, φέρνουν μέσα τους έναν πυρήνα “οικειότητας” ουσιαστικής, σα νάχεις ξανασυναντηθεί στο παρελθόν , σα νάχιες ακολουθήσει κοινές ψυχικές πορείες, επώδυνες και γι αυτ