Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ

 

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ

 

Τέλη της δεκαετίας του 1960  και αρχές της εφηβείας μου. Στο μονοθέσιο δημοτικό της επαρχίας ήλθε ένας δάσκαλος  με κιτρινοκόκκινα μαλιά,ψηλός και άσχημος σαν τον  TRUMP . Κοιλαράς και κακομούτσουνος. 

Είχε μια πανέμορφη γυναίκα και δύο παιδιά. 

Πολλές φορές με φώναζε να κάνω  babysitting , εννοείται χωρίς αμοιβή ,άντε με κανένα σοκολατάκι.

Αυτό το τέρας λοιπόν   , επειδή τότε δεν είχα -ούτε και οι συμμαθητές/τριες- την δυνατότητα να καταλάβω  το ποιόν του, ακόμη και σήμερα το σκέφτομαι .. πόσα από τα παιδιά εκείνου του σχολείου έχει χαρακώσει ψυχικά.

Μας μισούσε με κάθε τρόπο και το έδειχνε …επιπλέον ήταν και ενώπιον όλων των παιδιών εφαψίας και παιδόφιλος.

Ακόμη θυμάμαι την Αντιγόνη-έχω αλλάξει τα ονόματα τα ευνόητους λόγους- να την στριμώχνει και να της πιέζει το κορμάκι της με το δικό του τερατώδες σώμα  στον τοίχο η στο θρανίο... δήθεν για να την μαλώσει για κάποιο μάθημα…

Θυμάμαι την χοντρόφατσά του αναψοκοκκινισμένη …και τότε μέσα στην παιδική αφέλεια νόμιζα/με ότι ήταν από τον θυμό του…για την  μαθητική απόδοση  της Αντιγόνης ..

Η Αντιγόνη ήταν η πιο αναπτυγμένη με καμπύλες και στήθος…ήταν το απόλυτο θύμα του..

Εμείς να κοιτάμαι από κάτω τα τεκταινόμενα …βουβά και απονήρευτα..

Πόσο έρμαια ήμασταν σε κάθε ανώμαλο …πόσο απροστάτευτα …πόσο ανημέρωτα..

Πιστεύω ότι από τύχη δεν πάθαμε τα χειρότερα ..

Αυτό το τέρας λοιπόν εκτός από  εφαψίας  της Αντιγόνης ήταν και χασάπης ονείρων και χαρακτήρων.

Θυμάμαι το ξαφνικό θάνατο στο χωριό ενός συμμαθητή μας  για τον οποίο .. μας είπε να γράψουμε έκθεση…

Εγώ το θυμάμαι ακόμη ξεκίνησα  την έκθεση με το ...ποιητικό ...’πάνω από το  όμορφο χωριό μας πέταξε ένα μαύρο πουλί  που έφερε την κακή τύχη μας..»... κάτι τέτοιο..τέλος πάντων..

Αυτό το ζώο λοιπόν την άλλη μέρα μπήκε μέσα με τις εκθέσεις  ανά χείρας και ξεκίνησε από μένα λέγοντας ενώπιον όλων « Μαρία τι βλακείες είναι αυτές που έγραψες?? Τι χαζομάρες για πουλιά  κλπ

Να ανοίξει η γή να με καταπιεί. Ποτέ δεν το ξεπέρασα ..μεγάλη διαπόμπευση…ακόμη και σήμερα στην γωνία του μυαλού μου υπάρχει πάντα ένας κοκκινομούρης ..σαν αυτόν ….που περιμένει για διαπόμπευσή μου …